James Duggan: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
nowy
 
drobne techniczne
Linia 57:
[[9 stycznia]] [[1857]] otrzymał nominację na biskupa [[koadiutor]]a abp. Kenricka. Od czerwca 1858 po raz drugi zarządzał tymczasowo diecezją Chicago. [[21 stycznia]] [[1859]] mianowany został ostatecznie ordynariuszem tej diecezji. Jego rządy przypadły na trudne czasy [[Panika w 1857 roku|kryzysu finansowego]], [[Wojna secesyjna|wojny domowej]] i konfliktów narodowościowych między katolikami chicagowskimi. Mimo to lata 60-te XIX w. określano jako nowa erę w życiu Kościoła chicagowskiego. Zorganizowana została sieć szkół parafialnych i powołano do życia wiele instytucji charytatywnych. Bp Duggan był ceniony i bardzo popularny w śród ludności Chicago.
 
W roku 1866 brał udział w II Synodzie Plenarnym w [[Baltimore]]. W tym czasie zaobserwowano jego pogarszające się zdrowie psychiczne (rozdrażnienie, niekonsekwencja w działaniach, objawy stresu). Za radą swych najbliższych współpracowników udał się na odpoczynek do [[Europa|Europy]] ([[Carlsbad]]), lecz wysiłki dla poratowania zdrowia okazały się daremne. Choroba umysłowa pogłębiała się, co ostatecznie doprowadziło do odsunięcia go od rządów diecezją w dniu [[14 kwietnia]] [[1869]] roku. Zamknięty został w sanatorium w [[St. Louis]] prowadzonym przez Siostry Miłosierdzia. Oficjalna rezygnacja i mianowanie następcy nastąpiło dopiero dziesięć lat później [[10 września]] [[1880]] roku. Bp. Duggan zmarł w sanatorium w roku 1899 nigdy nie odzyskawszy władz umysłowych. Pochowany został w [[Evanston (Illinois)|Evanston]]. Dopiero w roku 2001 ciało przeniesiono do mauzoleum Mount Carmel Cementry w [[Hillside (Illinois)|Hillside]], gdzie spoczywają pozostali biskupi i arcybiskupi chicagowscy.
 
== Bibliografia ==