Nathanael Greene: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m r2.7.2) (Robot dodał ar:نثنائيل غرين |
|||
Linia 22:
|commons =
}}
'''Nathanael Greene''' (ur. [[7 sierpnia]] [[1742]] r., zm. [[19 czerwca]] [[1786]]) generał [[Armia Kontynentalna|Armii Kontynentalnej]] w czasie [[Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych|wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych]]. Na początku wojny Greene był szeregowym członkiem milicji stanowej w [[Rhode Island]]; w czasie wojny awansował, przy poparciu [[George Washington|Waszyngtona]] do stopnia generała-majora i jednego z najlepszych dowódców w czasie wojny. [[Greensboro (Karolina Północna)|Greensboro]], trzecie co do wielkości miasto stanu [[Karolina
Syn [[
W roku [[1770]], Greene przeprowadził się do Coventry, gdzie pracował, do śmierci ojca, w rodzinnej odlewni metali. Wkrótce został wybrany do lokalnego zgromadzenia ustawodawczego i był wybierany ponownie w latach 1771, 1772 i 1775. Sympatyzował z [[Amerykańska Partia Wigów|wigami]], lub – jak ich powszechnie nazywano – patriotami, partią dążącą do wyzwolenia spod jarzma korony brytyjskiej. W roku 1774, ożenił się z Catharine Littlefield z Block Island. Jej ciotka, Catherine Ray, była bliską przyjaciółką [[Benjamin Franklin|Benjamina Franklina]].
Linia 32:
[[9 sierpnia]] [[1776]], został mianowany jednym z czterech generałów-majorów i postawiony na czele oddziałów Armii Kontynentalnej na [[Long Island]], gdzie zbudował fortyfikacje wówczas znane jako Fort Putnam, a obecnie Fort Greene Park na wschód od [[Brooklyn]]u.
Był głównym orędownikiem wycofania się z [[Nowy Jork|Nowego Jorku]] i spalenia miasta, by stało się bezużyteczne dla Brytyjczyków. W dniu [[25 października]] [[1776]] roku, przejął od generała [[Israel Putnam|Israela Putnama]] dowództwo nad umocnieniami [[Fort Washington (Nowy Jork)|Fortu Washington]]. Był niewątpliwie odpowiedzialny za utracenie tej pozycji, ale utrzymał się na stanowisku za poręczeniem Waszyngtona.
Przegrał wiele bitew, ale Waszyngton wspierał go w każdej sytuacji. Pod koniec wojny ([[1781]]) został mianowany dowódcą armii na południu, gdzie jego operacje (mimo przegrania wszystkich bitew) osłabiały niewielkie siły brytyjskiego generała [[Charles Cornwallis|Cornwallisa]], co w konsekwencji doprowadziło do zakończenia wojny i ostatecznego zwycięstwa.
| |||