Tramwaje w Krakowie: Różnice pomiędzy wersjami

Prace związane z elektryfikacją rozpoczęto niemal natychmiast. Wymagały one m.in. budowy [[Elektrownia|elektrowni]] oraz nowej hali dla tramwaju elektrycznego, które powstały obok już istniejącego kompleksu na [[Kazimierz (Kraków)|Kazimierzu]]. Jesienią 1900 w Fabryce Wagonów i Maszyn w [[Sanok]]u zamówiono 17 nowych wagonów elektrycznych, zaś pierwszy z nich przybył do miasta kilkanaście tygodni później, 17 stycznia. W wyniku opóźnień w dostawach, zamówienie zostało zrealizowane dopiero na początku marca. 13 marca ministerialna komisja dokonała odbioru inwestycji, zaś trzy dni później 16 marca o godzinie 9:00 rano Prezydent Miasta [[Józef Friedlein]] dokonał uroczystego otwarcia w asyście licznie zaproszonych gości. Tramwaje elektryczne rozpoczęły normalne kursy następnego dnia od godziny 11:00. Dotychczasowe wagoniki tramwaju konnego, po odpowiednich modyfikacjach polegających m.in. na instalacji oświetlenia elektrycznego, były eksploatowane wraz z nowym taborem jako doczepki. Nowy skład tramwaju elektrycznego składał się z pojazdu głównego i przyczepki zw. „kuplówką”. Zupełnie otwarte pomosty zabezpieczano z prawej strony ażurową kratownicą. Wnętrze pojazdu dzieliło się na dwie klasy. Przejazd klasą pierwszą z sześciusześcioma siedzeniami wybitymi czerwonym pluszem kosztował 16 [[halerz]]y. Klasa druga miała zwykłe ławki dla ośmiu pasażerów, a przejazd nią kosztował 10 halerzy. Przedziały i platformy były odgrodzone zasuwanymi drzwiami z okienkiem, przez które konduktor urzędujący na platformie wydawał bilety<ref name="pierwsze_krakowskie_tramwaje" />.