Samoobrony kresowe: Różnice pomiędzy wersjami

Głównymi ich ośrodkami były [[Wilno]], [[Mińsk]], [[Grodno]], [[Lida]] i [[Kowno]], a z mniejszych miejscowości [[Szczuczyn (Białoruśobwód grodzieński)|Szczuczyn]], [[Ejszyszki]], [[Oszmiana]], [[Wilejka]], [[Niemenczyn]], [[Świr (Białoruś)|Świr]], [[Poniewież]].

Samoobrony polskie powstały także m.in. w [[Lida|Lidzie]], [[Szczuczyn (Białoruśobwód grodzieński)|Szczuczynie]] i [[Ejszyszki|Ejszyszkach]] i podlegały Samoobronom Wileńskiej i Grodzieńskiej. Ich organizatorami byli odpowiednio: W Lidzie - popdporucznik Wacław Szukiewicz, w Szczuczynie - porucznik kawalerii Bolesław Lisowski, w Ejszyszkach - podkapitan Kazimierz Ilcewicz.

Oddział por. Lisowskiego na swoim terenie likwidował wystąpienia bandyckie bolszewików, a nadto niejednokrotnie organizował dalekie wypady za [[Niemen]]. Z kolei "Samoobrona Lidzka" po opuszczeniu tych terenów przez Niemców, objęła władzę na terenach od Lidy po Szczuczyn i powołała Radę Narodową Ziemi Lidzkiej. Oddziały te na rozkaz dowództwa Samoobrony Wileńskiej pospieszyły z pomocą siłą polskim w Wilnie, co spowodowało, że Lida została szybko opanowana przez bolszewików (zastali oni w mieście jedynie polskie władze cywilne). Wacław Szukiewicz po otrzymaniu rozkazu o odwołaniu marszu na Wilno z powodu jego upadku, skierował się w region [[Powiat szczuczyński (województwo nowogródzkie)|powiatu szczuczyńskiego]] gdzie połączył się z Samoobroną por. Bolesława Lisowskiego. Oba oddziały 9 stycznia 1919 r. podjęły nieudany wypad na Lidę, 16 stycznia po konfrontacji zbrojnej z bolszewikami zginęło sześciu polskich żołnierzy a wielu zostało rannych<ref>Żołnierze Ci zostali pochowani w [[Szczuczyn (Białoruśobwód grodzieński)|Szczuczynie]] na miejscowym cmentarzu parafialnym, po uroczystej mszy żałobnej. Ich mogiła zachowała się do dnia dzisiejszego</ref>.