'''Aramejczycy''' – nazwa ludów [[Ludy semickie|semickich]], które w [[II tysiąclecie p.n.e.|II tysiącleciu p.n.e.]] żyły na pustyniach na zachód od [[Mezopotamia|Mezopotamii]].
W drugiej połowie II tysiąclecia zaczęły przenikać do Mezopotamii i [[Syria starożytna|Syrii]]. Najdawniejsze wzmianki o Aramejczykach (jako plemieniu Ahlamu) pochodzą z [[listy z Amarna|listów z [[Tell el-Amarna]] i dokumentów [[Imperium akadyjskie|akadyjskich]] z [[XIV wiek p.n.e.|XIV wieku p.n.e.]]. W [[XIII wiek p.n.e.|XIII wieku p.n.e.]] utworzyły one na terenach Syrii niewielkie państewka. Najpotężniejszym z nich było Aram ze stolicą w Ibe (obecnie [[Damaszek]]). Dalszy rozwój nastąpił na przełomie [[XI wiek p.n.e.|XI]] i [[X wiek p.n.e.|X wieku p.n.e.]],powstałyPowstały wtedy takie panstwa-miasta jak [[Bit-Adimi]], [[Bit-BachianiBahiani]], [[Bit-Zamani]]. Aramejscy koczownicy coraz liczniej osiedlali się również w Mezopotamii. W [[VIII wiek p.n.e.|VIII w. p.n.e.]] państwa aramejskie w Syrii zostały podbite przez [[Asyria|Asyrię]]. Jej królowie rozproszyli Aramejczyków przesiedleniami po całym [[Bliski Wschód|Bliskim Wschodzie]], przyczyniając się w ten sposób do rozpowszechnienia [[Język aramejski|języka aramejskiego]], który był także językiem ojczystym [[Jezus Chrystus|Jezusa]].
