Astronawigacja: Różnice pomiędzy wersjami

 

W 1763 roku nagielski astronom [[Nevil Maskelyne]] zaproponował alternatywną metodę wyznaczania czasu z obserwacji [[odległość kątowa|odległości kątowej]] [[Księżyc]]a i wybranych gwiazd (Księżyc wskutek swojego ruchu orbitalnego względnie szybko przesuwa się na tle gwiazd a jego chwilowe położenia można stablicować dla określonych momentów czasu). Metoda ta ("lunar distance method") była sporadycznie używana jeszcze w latach '50 XIX wieku.

 

Definitywne rozwiązanie problemu przyniosło natomiast wynalezienie [[chronometr|chronometru]] (zegara o dużej dokładności, mało wrażliwego na czynniki zewnętrzne wystepujące podczas długotrwałych rejsów morskich). W postaci zbliżonej do współczesnej został on skonstruowany ok. roku 1761 przez [[John Harrison|Johna Harrisona]] w odpowiedzi na konkurs na rozwiązanie problemu precyzyjnego wyznaczania długości geograficznej ogłoszony w 1714 roku przez brytyjski rząd (nagrodą w konkursie była suma 20 000 funtów).

 

== Pomiar wysokości ==

 

Ze względu na specyfikę miejsca jakim jest pokład statku lub samolotu (przede wszystkim kołysanie) klasyczne przyrządy pomiarowe takie jak [[teodolit]] nie mogą być tam wykorzystane. Przyrządem pomiarowym najczęściej stosowanym w astronawigacji jest [[sekstant]]. Jego budowa pozwala na równoczesną obserwację obiektu, którego wysokość mierzymy, oraz horyzontu (układ ruchomych zwierciadeł umożliwia sprowadzenie obrazu obiektu do obrazu horyzontu). Kołysanie pokładu statku w ten sam sposób wpływa na ruch obu obrazów, natomiast ich względne położenie w polu widzenia pozostaje stałe.