Rzeź Woli: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Upamiętnienie: lit. |
→Przybycie „sił odsieczy”: poprawiono deklinację |
||
Linia 32:
* dwa bataliony azerbejdżańskie ([[Oddział Specjalny Bergmann|batalion „Bergman”]] i [[I/111 Azerbejdżański Batalion Polowy|I batalion 111. pułku]]).
Pierwsze oddziały „sił odsieczy” pojawiły się w Warszawie około 4 sierpnia, a do działań zaczepnych przystąpiły następnego dnia. Generał [[Nikolaus von Vormann]] dowodzący operującą w rejonie miasta niemiecką 9. Armią na jeden dzień wzmocnił je wówczas zapasowym batalionem z Dywizji Spadochronowo-Pancernej „Hermann Göring” (ok. 800 żołnierzy). Niemieckie plany przewidywały, że główne uderzenie zostanie skierowane na Wolę, gdzie zamierzano użyć
Himmler powierzył zadanie stłumienia powstania [[Obergruppenführer|SS-Obergrupenführerowi]] [[Erich von dem Bach-Zelewski|Erichowi von dem Bach-Zelewskiemu]] – dotychczas odpowiedzialnemu za walkę z partyzantką w okupowanej Europie (''Chef der Bandenbekämpfungsverbände''). Ten dotarł jednak do Warszawy dopiero 5 sierpnia w godzinach popołudniowych. Do tego czasu dowództwo 9. Armii uznawało, że oddziały przybywające na odsiecz garnizonowi warszawskiemu podlegają najwyższemu spośród obecnych w mieście dowódców SS i policji – tj. przybyłemu z Poznania SS-Gruppenführerowi Heinzowi Reinefarthowi (jako, że nie posiadał on doświadczenia wojskowego przydzielono mu na szefa sztabu oficera Wehrmachtu – podpułkownika Kurta Fischera). W rzeczywistości zwierzchnie kierownictwo Reinefartha nad „siłami odsieczy” było dość iluzoryczne, gdyż zarówno Dirlewanger, jak i Kaminski, powołując się na upoważnienia otrzymane bezpośrednio od Himmlera, wykonywali jego rozkazy bardzo niechętnie<ref name="Sawicki289"/>.
Linia 93:
Poniższa tabela wskazuje miejsca i daty największych egzekucji dokonanych przez Niemców w trakcie rzezi Woli oraz przybliżoną – minimalną – liczbę zamordowanych tam osób. Wykaz sporządzono na podstawie opracowania „Powstanie Warszawskie – rejestr miejsc i faktów zbrodni” autorstwa Mai Motyl i Stanisława Rutkowskiego ([[Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu|GKBZpNP-IPN]], Warszawa 1994).
<nowiki>!! width=600px class="wikitable"</nowiki>
{| # !! width=600px class="wikitable"
|+
|