Bitwa pod Tuluzą (721): Różnice pomiędzy wersjami

9 czerwca wojska akwitańskie zaatakowały obóz arabski pod Tuluzą. Walki zakończyły się druzgocącym zwycięstwem chrześcijan i masakrą sił [[Islam|muzułmańskich]]. Dane z niektórych źródeł mówią nawet o 375 000 zabitych co jest oczywiście liczbą bardzo zawyżoną<ref name=ian/>, ale dobrze oddaje skalę strat i wstrząs jaki bitwa wywołała wśród Arabów<ref name=ian>[http://www.saudiaramcoworld.com/issue/199302/the.arabs.in.occitania.htm | Meadows Ian, ''The Arabs in Occitania'']</ref>. Al-Chaulani zdołał wprawdzie zbiec z resztkami wojsk, ale zmarł krótko po bitwie, prawdopodobnie na skutek ciężkich ran. Śmierć gubernatora spotęgowała chaos w szeregach arabskich, wywołany pierwszą większą klęską w polu od czasu inwazji na Europę Zachodnią. Zwycięski Odon miał sporo szczęścia bowiem pewni siebie Arabowie nie ufortyfikowali nawet obozu oblężniczego i zaniedbywali zwiady, byli zatem zaskoczeni nagłym atakiem przeciwników.

Arabskie źródła opisują bitwę jako katastrofę<ref name=ian/>, odwołania do niej będą pojawiać się u arabskich dziejopisarzy jeszcze przez wiele lat. Muzułmanie uważali klęskę pod Tuluzą za o wiele ważniejszą w zatrzymaniu procesu podboju Europy, niż starcie [[Bitwa pod Poitiers (732)|pod Poitiers]], które z kolei chrześcijanie uznali za punkt zwrotny. Mimo porażki i dużych strat muzułmanie nie przestali wcale najeżdżać południowej Galii, z tym że teraz były to raczej wypady o charakterze łupieżczym niż wielkie wyprawy obliczone na zdobycze terytorialne. Przed 730 rokiem doszło do rebelii [[Munuza|Munuzy]], [[Berberowie|Berbera]] rządzącego częścią Septymanii i [[Katalonia|Katalonii]]. Buntownik chciał prawdopodobnie stworzyć niezależne od Al-Andalus władztwo i żeby zabezpieczyć sobie północną granicę, zawarł porozumienie z Odonem, którego przypieczętowaniem był ślub z nieślubną córką księcia<ref name=nicole>[http://books.google.pl/booksidbooks?id=3VG_6McX9u8C&pg=PA23&redir_esc=y#v=onepage&q&f=falsetrue | Nicolle David, Turner Graham, ''Poitiers AD 732: Charles Martel Turns the Islamic Tide'', Ospreay Publishing, 2008]</ref>. Galia zyskała kilka lat wytchnienia, ale już w 731 roku, nowy gubernator [[Abd ar-Rahman Ghafiki]] najechał państewko Munuzy, na nowo podporządkował sobie te tereny a ich władcę zabił<ref>Kennedy Hugh, ''The Great Arab Conquests: How the Spread of Islam Changed the World We Live In'', Da Capo Press, 2007</ref>. Za jego rządów Arabowie wznowili ataki na ziemie zajmowane przez Franków, odnosili czasem sukcesy, jak na przykład w [[Bitwa nad rzeką Garonna (732)|bitwie]] nad rzeką [[Garonna|Garonną]] w 732 roku ale później ponieśli klęskę pod Poitiers. Wagę zagrożenia arabskiego zrozumiał Karol Młot i jego następcy i zaczęli oni sukcesywnie działać na rzecz wyparcia muzułmanów z Galii a później także atakując ich w [[Hiszpania|Hiszpanii]].

*[http://www.saudiaramcoworld.com/issue/199302/the.arabs.in.occitania.htm | Meadows Ian, ''The Arabs in Occitania'']

*[http://books.google.pl/booksidbooks?id=3VG_6McX9u8C&pg=PA23&redir_esc=y#v=onepage&q&f=falsetrue | Nicolle David, Turner Graham, ''Poitiers AD 732: Charles Martel Turns the Islamic Tide'', Ospreay Publishing, 2008]