'''Antropocentryzm''' (z [[język grecki|gr.]] ''anthropos'' – człowiek i [[Łacina|łac.]] ''centrum'' – środek) – pogląd [[filozofia|filozoficzny]] i [[religia|religijny]], według którego człowiek stanowi centrum i cel Wszechświata.
W znaczeniu teoriopoznawczym termin ten oznacza styl filozofowania polegający na przyjmowaniu ludzkiej perspektywy – tzn. analizowaniu wszystkich zjawisk z punktu widzenia odbioru ich przez człowieka i odrzucaniu rozumowań wychodzących poza ludzką percepcję jako poznawczo nieuprawnionych lub pozbawionych praktycznego znaczenia.
W znaczeniu ontologicznym antropocentryzm zakłada, że człowiek jest centrum Wszechświata, który jest celowo tak skonstruowany, aby umożliwić istnienie człowieka. W skrajnej postaci antropocentryzm przyjmuje, że celem istnienia Wszechświata jest człowiek, i że stanowi on ostateczny i najdoskonalszy produkt ewolucji Wszechświata.
Prekursorami antropocentryzmu poznawczego byli [[sofiści]], od których pochodzi określenie, że "[[człowiek jest miarą wszechrzeczy]]".
== Formy antropocentryzmu ==
* '''metafizyczny''' (ontologiczny) – człowiek wyłącznym obiektem i perspektywą poznania ([[Max Scheler]], [[Martin Heidegger]], [[Jean-Paul Sartre]])