'''South African Army''' ('''SAF''', ''Armia Południowoafrykańska'') – wojska lądowe [[Republika Południowej Afryki|Republiki Południowej Afryki]], część [[South African National Defence Force]] (''Południowoafrykańskie Narodowe Siły Obronne'').
Tradycje wojskowe białych mieszkańców południowej Afryki wyrosły z działań wojennych na małą skalę, starć przygranicznych i nieoficjalnych oddziałów do zadań specjalnych – "komand" [[Afrykanerzy|Afrykanerskichafrykanerskich]]. Przez dziesięciolecia pokój w ich państwie zawdzięczano właśnie takim działaniom oraz działaniom powstających organizacji policyjnych i straży obywatelskiej w miastach. Formacje te dały początek dużym związkom taktycznym, mogącym bronić ich terytorium i o charakterystycznej dla [[Burowie|Burów]] specyfice prowadzonych przez nich działań wojennych. Po powołaniu do życia [[Republika Południowej Afryki|Związku Południowej Afryki]] w roku 1910, Generał [[Jan Smuts]], Minister Obrony, położył nacisk na tworzenie oddzielnych armii dla każdej z czterech prowincji. ''The Defence Act'' (No. 13) z 1912 r. powołał ''Union Defence Force'' (UDF), w której skład wchodziły: ''Permanent Force'' (armia właściwa) i ''Active Citizen Force'' (ACF), zrzeszająca ochotników, którzy w razie potrzeby powołani byli do wojska. W 1912 r. prawo to zobowiązywało wszystkich białych mężczyzn pomiędzy 17. a 60. rokiem życia do służby w armii, ale prawo nie było ściśle przestrzegane z powodu dużej liczby chętnych. Połowa mężczyzn między 17. a 25. rokiem życia została skierowana do ACF. W tym czasie P''ermanent Force'' składało się z 5 [[regiment]]ów i małej sekcji artylerii. W latach 1913 i 1914 23.400 członków ''Citizen Force'' zostało skierowanych do tłumienia strajków w zakładach przemysłowych w [[Witwatersrand]].
