Świętojezierski Wałdajski Monaster Iwerskiej Ikony Matki Bożej: Różnice pomiędzy wersjami

Z inicjatywą założenia klasztoru na jednej z wysp jeziora Wałdaj patriarcha Nikon wystąpił natychmiast po objęciu urzędu zwierzchnika Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Jego zamysł poparł car [[Aleksy I Romanow]] i wydzielił na ten cel niezbędne środki<ref name="patriarchia">[http://www.patriarchia.ru/db/text/349319.html Валдайский Иверский Святоозерский Богородицкий мужской монастырь]</ref>. Wzorem dla obiektu miał być [[klasztor Iwiron]] na górze [[Athos]]<ref name="patriarchia"/>. W lecie 1653 zakończono budowę pierwszych świątyń monasterskich – soboru Iwerskiej Ikony Matki Bożej oraz cerkwi św. Filipa, metropolity Moskwy. Na czele wspólnoty stanął [[archimandryta]] Dionizy<ref name="patriarchia"/>. W czasie pierwszej wizyty w klasztorze patriarcha Nikon uroczyście poświęcił wody jeziora Wałdaj, nakazując od tej pory nazywać je świętym; stąd nazwa monasteru - ''świętojezierski''. W 1654 wspólnota liczyła 26 mnichów<ref name="patriarchia"/>. W celu podniesienia jej prestiżu Nikon nakazał przenieść do monasteru [[relikwie]] licznych świętych, w tym części relikwii cudotwórców moskiewskich: św. [[Piotr II (metropolita kijowski)|metropolity Piotra]], św. [[Jonasz (metropolita moskiewski)|metropolity Jonasza]] oraz św. [[Filip II (metropolita Moskwy)|metropolity Filipa]]. W tym samym roku monaster otrzymał liczne nadanie ziemskie oraz objął na własność całe jezioro Wałdaj z położonymi na nim wyspami<ref name="patriarchia"/>.

 

 

Od początku XVIII w. monaster systematycznie tracił na znaczeniu. Od 1712 do 1730 był filią budowanej w [[Petersburg]]u [[Ławra Aleksandra Newskiego w Sankt-Petersburgu|Ławry św. Aleksandra Newskiego]]. Pozostawał jednak celem pielgrzymkowym; jego archimandryta Laurenty cieszył się opinią [[starzec mnich|świętego starca]]. Klasztor funkcjonował do [[wojna domowa w Rosji|rosyjskiej wojny domowej]]. W styczniu 1918 władze bolszewickie zarekwirowały zapasy żywności znajdujące się w monasterze, zaś jesienią tego samego roku - cenne elementy wyposażenia cerkwi klasztornych. Resztki utensyliów zostały odebrane wspólnocie w czasie [[konfiskata majątku Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w 1922|akcji konfiskat w 1922]]. Od 1919 do 1927 monaster był formalnie zarejestrowany jako spółdzielnia pracy. W 1927 został zamknięty, co miało położyć kres kultowi Iwerskiej Ikony Matki Bożej. W tym samym roku została ona wywieziona w nieznane miejsce<ref name="patriarchia"/>. W dalszych latach w klasztorze mieściło się kolejno muzeum, pracownie, szpital, dom dla inwalidów II wojny światowej oraz szkoła dla dzieci chorych na [[gruźlica człowieka|gruźlicę]] i ośrodek wypoczynkowy<ref name="patriarchia"/>.