Wojna duńska (1864): Różnice pomiędzy wersjami

'''Wojna duńska 1864 roku''', znana także (głównie w historiografii anglosaskiej) jako '''II wojna o Szlezwik''' lub '''wojna duńsko-pruska''', to konflikt między koalicją [[Cesarstwo Austrii|Austrii]] i [[Królestwo Prus|Prus]] oraz [[Dania|Danią]], mający miejsce w [[1864]] roku.

W połowie [[XIX wiek]]u monarcha duński władał, oprócz samej Danii,również trzema położonymi na pograniczu księstwami: [[Szlezwik]]iem, [[Holsztyn]]em i [[Księstwo Saksonii-Lauenburga|Saksonią-Lauenburg]], połączonymi z Danią [[unia personalna|unią personalną]]. Księstwa te (oprócz Szlezwiku) należały do [[Związek Niemiecki|Związku Niemieckiego]]. W roku [[1863]] król duński, [[Fryderyk VII]] rozpoczął starania o ich przyłączenie księstw do Danii. 16 listopada 1863 r. na tronie zastąpił go [[Chrystian IX]], który od razu musiał poradzić sobie z niezwykle trudną sytuacją.

W16 listopada 1863 r. na tronie zastąpił go [[Chrystian IX]], który na wstępie stanął wobec niezwykle trudnej sytuacji, jaka w oczach pruskiej opinii publicznej sytuacja ta stanowiła naruszenie praw narodu niemieckiego. [[Otto von Bismarck]] zdecydował się na wystąpienie zbrojne, ale jedynie z Austrią, a nie zaś siłami całego Związku Niemieckiego. Wskutek krótkowzroczności cesarza [[Franciszek Józef I|Franciszka Józefa]] Austria zmarnowała okazję na odbudowanieodtworzenie swojej pozycji w Związku Niemieckim przezpoprzez samodzielne wystąpienie.

Bismarck doskonale zdawał sobie sprawę z możliwości, jakie daje jego polityce stwarza zakończony właśnie konflikt. Doprowadził do - (teoretycznie uczciwego -) podziału zajętych księstw, które poddano pod administrację obydwu biorących udział w konflikcie państw. W rezultacie Holsztyn uzyskała Austria, natomiast Szlezwik -– Prusy. Do Prus włączono także Lauenburg/Elbe. Bismarck wymusił takżeteż na Austrii zgodę na przeniesienie bazy pruskiej marynarki wojennej z [[Gdańsk]]a do [[Kilonia|Kilonii]] w Holsztynie, wybudowanie dwóch traktów strategicznych łączących Szlezwik z Lauenburg/Elbe orazwraz dostałz zgodęotrzymaniem zgody na budowę umocnień w Holsztynie. Układ taki dawał Prusom odpowiednie zaplecze i zarazem doskonały pretekst do następnej wojny – z [[wojna prusko-austriacka|wojny z Austrią]], która miała wybuchnąć w niecałe dwa lata później.

Ponadto niemiecka opinia publiczna odwróciła się od Austrii, gdyż w powszechnym mniemaniu obowiązkiem cesarza (jako głowy najważniejszego z państw Związku Niemieckiego) była obrona niezawisłości księstw. Z niesmakiemNiechętnie przyjęto więc potraktowanie przez Franciszka Józefa wojnytego konfliktu jako okazji do poszerzeniapowiększenia obszaru swojegowłasnego cesarstwapaństwa.