Baszta Halszki: Różnice pomiędzy wersjami

|zabytek = 2457/A z 21.12.1932<ref>{{Zabytek|wielkopolskie}}</ref>

|ukończenie budowy = XV w.

'''Baszta Halszki''' – późnogotycka wieża mieszkalna, zwana także wieżą czarnej księżniczki, pozostałość dawnego systemu obronnego zamku w [[Szamotuły|Szamotułach]]. W jego skład wchodziły ponadto narożnikowe baszty obronne połączone murem oraz zachowana od strony wschodniej i południowej fosa. Zbudowana jest na planie prostokąta, ma cztery kondygnacyjne. Wzniesiono ją w [[XV wiekuwiek]]u jako budowlę obronną i około 1518 r. przystosowano do celów mieszkalnych.

Związana jest z nią tragiczna historia księżny [[Elżbieta Ostrogska|Elżbiety Ostrogskiej]] (Halszki). Elżbieta była córką księcia Ilii Ostrogskiego i Beaty Kościelskiej. Zmarły tuż przed jej urodzeniem 19 listopada 1539 r. ojciec pozostawił olbrzymi majątek położony na Wołyniu. O rękę Halszki, która oprócz wielkich posiadłości po ojcu, po matce odziedziczyła niezwykłą urodę, zaczęli ubiegać się liczni panowie polscy, litewscy i ruscy. Ich zakusy skutecznie odpierała księżna Beata, pragnąca jak najkorzystniejszego układu majątkowego, a także stryj Halszki – książę Wasyl Konstanty Sanguszko. Jako jej prawny opiekun chciał on, aby majątek Ostrogskich nie dostał się w ręce panów polskich. Beata jednak zwlekała z wydaniem córki z mąż. O ożenek z Halszką starał się m.in. starosta czerkaski [[Dymitr Sanguszko]], który w 1553 roku najechał Ostróg i siła zmusił Halszkę do ożenku. Postępek Dymitra wywołał wielkie oburzenie w całym kraju. Król [[Zygmunt II August|Zygmunt August]] skazał Dymitra na śmierć i infamię. Król zdecydował wydać Halszkę za mąż za wojewodę poznańskiego [[Łukasz III Górka|Łukasza III Górkę]]. Beata nie popierała tego małżeństwa, ale nie ośmieliła postawić się królowi. Wesele miało miejsce w Warszawie w 1555 r. Halszka jednak posłuszna woli matki uciekła wraz z nią do Lwowa, chroniąc się za murami jednego z klasztorów. Beata doprowadziła do ślubu Halszki z kniaziem Symeonem Olelkowiczem Słuckim. Jednak ślub kniazia z Elżbietą nie zdał się na nic. Górka po zdobyciu klasztoru zabrał żonę do swojego zamku w Szamotułach. W Szamotułach, jak głosi legenda, uwięził ją w baszcie, a na twarz założył czarną, metalową maskę. Każdego dnia mogła udawać się podziemnym krużgankiem do pobliskiej Kolegiaty, aby wysłuchać mszy św. i żałować za popełnione grzechy. W wieży przebywała przez 14 lat aż do śmierci Łukasza Górki w 1573 roku.