Wikipedia

Bitwa pod Stamford Bridge: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
PG (dyskusja | edycje)
Redaktorzy
159 897 edycji
Wycofano ostatnie 2 zmiany treści (wprowadzone przez 31.174.228.161), potrzebne źródło
Linia 31:
Gdy wojska Haralda i Tostiga w sile około dziewięciu tysięcy ludzi na 300 drakkarach (wraz z posiłkami z [[Orkady|Orkadów]]) wylądowały w północnej Anglii, król angielski wyruszył im naprzeciw. Zanim wojska anglosaskie wyruszyły z Londynu, Norwegowie wpłynęli do szerokiego [[estuarium]] [[Humber]], rzeką [[Ouse]] dotarli do [[Riccall]], gdzie utworzyli swój główny obóz, a następnie bez oporu zajęli York i zwyciężyli oddziały Edwina, [[earl]]a [[Mercja|Mercji]] i Morkara, earla [[Nortumbria|Northumbrii]] w całodniowym [[Bitwa pod Fulford|starciu pod Fulford]]. Bitwa była gwałtowna i kosztowała obie strony wielu zabitych i rannych.
 
Szybki marsz Anglosasów zapobiegł dalszym sukcesom najeźdźców. Pojawienie się wojsk Harolda zaskoczyło ich i zmusiło do ucieczki za tamtejszy most i stoczenia walnej bitwy. Armia angielska posiadała przewagę liczebną: przeciw pięciu tysiącom pozostałych po ostatniej bitwie [[Wikingowie|wikingów]] stanęło dziewięć-dziesięć tysięcy Anglosasów. Początkowo jeden wikiński śmiałek dzierżący topór postanowił nie przepuścić armii wroga za most i odpierał ataki każdego z kolei. Dopiero pewien huskarl zakradł się niepostrzeżenie pod niego, po czym, niespodziewanie przebił wikinga włócznią. Wkrótce po tym rozgorzała walka, która trwała kilka godzin. Obydwie armie nacierały na siebie murem tarcz. Dzięki swej determinacji Anglosasi, po ciężkich zmaganiach przełamali opór wikingów. Wojska norweskie w bitwie pod Stamford Bridge poniosły druzgocącą klęskę: straciły ponad 3700 zabitych, w tym dowódcę, króla Haralda, który zginął trafiony strzałą w gardło. Spośród trzystu [[drakkar]]ów, na jakich przypłynęli Norwegowie, do kraju odpłynęło zaledwie dwadzieścia cztery; na obsadzenie tylko takiej liczby okrętów starczyło zdolnych do żeglugi ludzi. Straty po stronie angielskiej nie są znane, były one jednak niższe niż po stronie norweskiej, gdyż wielu wikingów zostało zabitych przez zwycięzców podczas ucieczki do miejsca cumowania drakkarów w odległym o blisko 20 km [[Riccall]]. [[Kronika anglosaska]] (wersja IV) tak przedstawiała przebieg wypadków:
<blockquote>''Nasz król Harold nadciągnął niespodzianie z wielką armią anglosaską i spotkał się z Norwegami za Yorkiem pod Stamford Bridge, gdzie obie strony walczyły zacięcie przez cały dzień. Harald Hardrada i earl Tostig polegli, a resztki Norwegów rzuciły się do ucieczki ścigani uparcie przez naszych, którzy wielu nieprzyjaciół zabili nim ci zdołali dotrzeć do ich okrętów, gdzie niektórzy potonęli, inni spłonęli żywcem lub zginęli w jakiś inny sposób, tak że bardzo niewielu przeżyło rzeź. Anglosasi zostali zwycięscy na polu. Wtedy król okazał łaskę Olafowi, synowi króla Norwegów, ich biskupowi, jarlowi Orkadów i wszystkim, którzy zostali jeszcze na okrętach. Oni wówczas zeszli na ląd, do naszego króla i złożyli przysięgę, że na zawsze zachowają pokój i przyjaźń do tel ziemi; wówczas król zezwolił im odpłynąć do domu na dwudziestu czterech okrętach''<ref>G. Jones, ''The Vikings'', s. 396.</ref>.</blockquote>
Po tej bitwie skandynawscy [[Normanowie]] jeszcze tylko raz najechali Anglię, ale zostali ostatecznie pokonani przez Wilhelma Zdobywcę w roku 1070.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_pod_Stamford_Bridge”