Klasztor Bernardynów w Zbarażu: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwszy klasztor [[bernardyni|oo. bernardynów]] w [[Zbaraż]]u był fundacją [[:pl:Krzysztof_ZbaraskiJanusz Wiśniowiecki (1599-1636)|KrzysztofaJanusza ZbaraskiegoWiśniowieckiego]] z XVII w., jednak w czasie napadu [[Turcja|tureckiego]] w 1675 został całkowicie zniszczony. Jego odbudowę przeprowadzili w XVIII stuleciu wojewoda kijowski [[Stanisław Potocki (wojewoda poznański)|Stanisław Potocki]] i jego żona Helena. Autorem projektu odnowionego klasztoru był [[Jan Antoni Gans]]. Gotowy kompleks z kościołem św. św. Antoniego i Jerzego [[poświęcenie kościoła|poświęcił]] 2 sierpnia 1755 biskup łucki [[Antoni Erazm Wołłowicz]]<ref name="prz">{{cytuj książkę|autor=J. Tokarski|tytuł=Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Ukrainie|tom=2|wydawca=Burchard Edition|rok=2001|isbn=83-87654-11-6|strony=252–254}}</ref>. Ołtarze we wnętrzu budynku wykonał w kolejnych latach, do 1759, lwowski artysta [[Antoni Osiński]]. Klasztor należał do najważniejszych bernardyńskich siedzib w prowincji. Od 1782 istniało przy nim studium [[filozofia|filozofii]], zaś w latach 1784–1805 – łacińskie gimnazjum, przeniesione następnie do [[Brzeżany|Brzeżan]]. W 1788 w wielkim pożarze całego miasta kościół klasztorny poważnie ucierpiał, jednak w krótkim czasie został odremontowany. Ponieważ kościół parafialny w Zbarażu został w tym samym pożarze zniszczony całkowicie, klasztorna świątynia przejęła jego funkcje<ref name="prz"/>.