Antologia palatyńska: Różnice pomiędzy wersjami

Bogata twórczość epigramatyczna w języku greckim doczekała się w I wieku przed Chrystusem pierwszej próby jej zebrania przez [[Meleager z Gadary|Meleagra z Gadary]] w ''Wieńcu Meleagra'' (''Stéphanos Meleágru''). Około 40 roku po Chrystusie nową antologię ułożył Filip z Tesaloniki. W następnym stuleciu powstały zbiory [[Straton z Sardes|Stratona z Sardes]] i Diogeniana z Heraklei. Jednocześnie wciąż pojawiały się nowe utwory. Na przełomie IV i V wieku działał bardzo płodny epigramatyk Palladas. Nową kartę w historii epigramatu otworzył [[Grzegorz z Nazjanzu]]. Wiek VI przyniósł rozkwit epigramatu bizantyńskiego, kontynuowanego następnie z upodobaniem w stuleciach następnych. Nagromadzona w ciągu wieków ogromna liczba utworów wymagała selekcji, usunięcia wierszy przeciętnych lub zupełnie nieudancyh. Na początku X wieku zaczęły się więc pojawiać w Bizancjum anonimowe wybory epigramów: ''Zbiór eufemiański'' (''Syllogé Euphemiana''), dedykowany nieznanemu Eufemianowi, i podobny do niego ''Zbiór paryski'' (''Syllogé Parisina''), na który złożyły się epigramy Jana Geometresa i trochę dawniejszych utworów. W tej sytuacji, prawdopodobnie na polecenie cesarza [[Leon VI Filozof|Leona VI]] protopapas Konstantyn Kefalas podjął się opracowania obszernego zbioru wszystkich epigramów korzystając z pomocy magistra Grzegorza z Kampsy, który podróżując po Grecji i Azji Mniejszej spisywał wszelkiego rodzaju inskrypcje znajdujące się na nagrobkach, pomnikach i budowlach{{r|Jurewicz218}}. Około 980 roku zbiór Kefalasa został poszerzony przez anonimowego redaktora dodatkowo o inskrypcje chrześcijańskie ze stuleci od IV do X, o epigramy Chrystodora z Karystos, Grzegorza z Nazjanzu, napisy na światyniświątyni w Kyzyku{{r|Jurewicz219}}.