Tradycyjnie, akrofobię, podobnie jak inne [[fobia|fobie]], przypisywano warunkowaniu lub traumatycznym doświadczeniom związanym z wysokością. Najnowsze badania poddająpodają w wątpliwości to wyjaśnienie<ref>{{Cytuj pismo | autor=Menzies RG., Clarke JC | tytuł=The etiology of acrophobia and its relationship to severity and individual response patterns. | rok=1995 | czasopismo=Behav Res Ther | doi= | wolumin=7 | oznaczenie=<nowiki/>Sep;33 | pmid= 7677717 | strony=795-803}}</ref>; lęk upadku, wraz z lękiem dużego hałasu, jest jednym z najczęściej sugerowanych wrodzonych lub nieasocjatywnych lęków. W nowszej nieasocjatywnej teorii lęk wysokości jest ewolucyjnym przystosowaniem do prehistorii, kiedy upadki stanowiły znaczące zagrożenie. Stopień lęku jest różny, pojęcie fobii jest zarezerwowane dla skrajnych przypadków spektrum. Naukowcy argumentują, że lęk wysokości jest instynktem występującym u wielu ssaków, w tym zwierząt domowych i ludzi. W eksperymentach z wykorzystaniem tzw. "wizualnych przepaści" wykazano, że ludzkie niemowlęta i dzieci uczące się chodzić, jak również inne zwierzęta z różnych grup wiekowych są niechętne do wchodzenia na szklaną podłogę, z widokiem na kilkumetrową przestrzeń pod nią<ref>{{Cytuj pismo
