Eufemia raciborska: Różnice pomiędzy wersjami

 

===Życie zakonne===

[[9 kwietnia]] [[1313]] roku przywdziała [[habit]] zakonny wstępując do klasztoru [[Dominikanki|dominikanek]] [[św. Duch]]a w [[Racibórz|Raciborzu]]. Podczas swej zakonnej służby była dwukrotnie [[przeorysza|przeoryszą]] tego zgromadzenia w [[1341]] roku oraz w latach [[1358]]-[[1359]]. Średniowieczne dokumenty mówią o niej jako o osobie, która dbała o pomnażanie majątku swojego klasztoru. W [[1313]] pozyskała wsie [[Proszowiec]], [[Markowice (Racibórz)|Markowice]], [[Lyski]], [[Pogrzebień]] oraz [[Lubomia|Lubomię]], które zostały podarowane jej przez brata [[Leszek Raciborski|Leszka]]. [[Biskup]] wrocławski [[Nanker]] w [[1335]] roku obdarzył zgromadzenie [[Dziesięcina|dziesięcinami]] z wsi: [[Bieńkowice]], [[Strzybnik]], [[Sudół (Racibórz)|Sudół]] oraz [[Kornowac]]. W [[1337]] roku dominikanki kupiły wieś Ligotę od Izoldy, wdowy po Piotrze Strali, a w [[1339]] roku wieś Ucieszków i połowę wsi Warmutowice w księstwie kozielskim od niejakiego Kunada zwane Stoszem (Stoszowicem). W [[1340]] roku dominikanki za pośrednictwem Ofki kupiły od Henryka z Plumowa i brata Jeszka miasteczko [[Baborów]] wraz z wsiami: [[Suwałków]], [[Czerwięcice]] i [[Dzielów]], a w [[1343]] roku od swojego szwagra [[Mikołaj II Opawski|Mikołaja II]] władcy opawsko-raciborskiego prawa zwierzchnie i duży kawał ziemi w [[Bieńkowice|Bieńkowicach]], lecz osiem lat później już całe [[Bieńkowice]] były w posiadaniu zakonu, które sprzedali trzej bracia dziedzicowie: Bieniek, Turc i Kobern.