Oporopowrotnik: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 9:
Pierwsze oporopowrotniki pojawiły się w drugiej połowie [[XIX wiek|XIX]] wieku. Pierwszą konstrukcją była [[armata Baranowskiego]] kalibru 1,5" z 1872 r. Jej wersja kalibru 2,5" z 1875 r. została przyjęta formalnie w 1882 r. na uzbrojenie i użyta w [[X wojna rosyjsko-turecka|X wojnie rosyjsko-tureckiej]] ([[1877]]-[[1878]]), [[Wojna rosyjsko-japońska|rosyjsko-japońskiej]] ([[1904]]-[[1905]]) i [[Powstanie bokserów|powstaniu bokserów]] ([[1899]]-[[1901]]).
[[Działo górskie|Górska armata]] Baranowskiego była pierwszym przyjętym na uzbrojenie działem o konstrukcji typowej dla [[działo szybkostrzelne|armat szybkostrzelnych]]. Posiadała oporopowrotnik i [[Kołyska (broń palna)|kołyskę]] z prostolinijnym ruchem lufy. Nie istniała jeszcze teoria opornika, stąd [[Włodzimierz Baranowski|W. Baranowski]] przyjął [[krótki odrzut lufy]], mniej korzystny od stosowanego później [[długi odrzut lufy|długiego]]. Mimo tego
W Europie zwyciężyła doktryna Wille'a o nieprzydatności szybkostrzelnych dział polowych, dlatego wciąż produkowano działa z [[elastyczne łoże|elastycznym łożem]] o kilkakrotnie mniejszej szybkostrzelności.
Francuzi w tajemnicy opracowali teorię i wprowadzili na uzbrojenie armatę polową z oporopowrotnikiem [[Armata 75 mm wz. 1897|75 mm wz. 1897]]. Przy zachowaniu ogólnej konstrukcji Baranowskiego wprowadzono długi odrzut lufy oraz [[proch bezdymny]], osiągając
=== Budowa ===
| |||