Super Audio Compact Disc: Różnice pomiędzy wersjami

'''SACD''' ([[język angielski|ang.]] ''Super Audio Compact Disc'') – standard nośnika [[dźwięk]]u, stworzony wspólnie przez firmy [[Sony]] i [[Philips]].

 

[[Format audio|Format]] ten był projektowany z myślą o [[audiofil]]ach, nie zaś jako prosty następca płyt [[CD-Audio]]. Wersja 0.9 specyfikacji formatu była dostępna w kwietniu [[1998]], wersja finalna zaś w [[1999]]. W założeniu [[Płyta kompaktowa|płyty]] SACD miały być dwuwarstwowe, z jedną warstwą do odtworzenia w czytniku [[CD-Audio]] oraz drugą – właściwą – dla czytnika SACD, co ogranicza pojemność warstwy SACD do ok. 4,7 GB (pojedyncza warstwa płyty [[DVD]]).

W praktyce występują płyty SACD dwuwarstwowe i jednowarstwowe.

Pierwsze czytniki SACD pojawiły się w 1999 roku i były bardzo drogie (około 5000 [[Dolar amerykański|USD]]).

 

SACD opiera się na dyskach fizycznie przypominających [[DVD]] jako [[nośnik danych|nośniku danych]], ale mających strukturę danych przypominającą ''Compact Disc Digital Audio'' (zapis strumieniowy z podziałem na sektory, ale bez struktury typowej dla systemu plików (jak w DVD)). Formatem audio na dyskach SACD jest ''[[Direct Stream Digital]]'' (DSD), w przeciwieństwie do ''[[PCM|Pulse Code Modulation]]'' (PCM) stosowanego w płytach [[CD-Audio]], a także [[DVD-Audio]] i [[DVD-Video]]. Format DSD jest obowiązkowy dla wszystkich dysków SACD, bez możliwości wyboru innego lub zmiany parametrów formatu (w przeciwieństwie do DVD-Audio i DVD-Video).

 

Płyty SACD posiadają cyfrowy znak wodny (ang. ''pit signal processing'', PSP).

 

W obecnej chwili na płycie SACD dźwięk zapisywany jest w formacie [[Direct Stream Digital]], jednak nie zawsze jest on w tym formacie nagrany. Do cyfrowych nagrań dźwięku można obecnie zastosować trzy formaty: PCM, DSD lub najnowszy [[Digital eXtreme Definition|DXD]].