MPEG-1: Różnice pomiędzy wersjami

'''Strumienie podstawowe (ES – ''elementary streams'')''' to zakodowane strumienie bitów MPEG-1 audio i video. Te rodzaje strumieni mogą być osobno udostępniane, np. tak jak w przypadku [[MP3]].

Dodatkowo, podstawowe strumienie mogą być bardziej wydajne poprzez ich spakowanie, np. dzieląc je na niezależne kawałki i dodając do nich [[Suma kontrolna|sumę kontrolną]] ([[cykliczny kod nadmiarowy]], CRC – ''cyclic redundancy check''), dla każdego segmentu do wykrywania błędów. Taką strukturę nazywa się strukturą [[Packetized elementary stream|PES]] (z ang. ''packetized elementary stream'').

'''Dekodowanie znaczników czasowych (DTS – ''decoding time stamps'')''' jest wymagane ze względu na klatki typu B (''B-frames''), które w strumieniach video, kodują i dekodują sąsiadujące klatki w innej kolejnością. DTS jest trochę podobny do PTS, ale zamiast obsługi kolejnych klatek, zawiera znaczniki czasu, które przekazują, kiedy dekodować lub odkodować i wyświetlić kolejne klatki typu B. Bez klatek typu B w filmie, PTS i DTS mają identyczne wartości.

'''Część 2''' określa kodowanie, które można wykorzystać do kompresji sekwencji wideo - zarówno 625 i 525 linii w strumień binarny prędkości. Początkowo część 2 została stworzona do pracy głównie z nośnikami oferującymi ciągły transfer do 1,5 Mbit / s. Niemniej jednak może ona być stosowana w szerszym zakresie.

MPEG-1 wykorzystuje znane metody kompresji wideo do zredukowania ilości danych wymaganych przez strumień wideo. W pewnym stopniu zmniejszane są lub całkowicie usuwane określone częstotliwości i obszary obrazu takie, których ludzkie oko w pełni nie dostrzega ze względu na naturalne ograniczenia. Wykorzystywane jest również czasowe oraz przestrzenne zredukowanie wspólnej części wideo do osiągnięcia lepszej kompresji danych, niż byłoby to możliwe w inny sposób.

Ludzkie oko jest bardziej wrażliwe na niewielkie zmiany w jasności niż kolorze, dlatego próbkowanie chromy jest bardzo skutecznym sposobem na zmniejszenie ilości danych wideo które muszą być skompresowane(nie potrzeba aż tyle danych koloru, żeby oko postrzegało tą samą jakość obrazu). Przy obrazie wideo z doskonałym odwzorowaniem szczegółów (o wysokiej złożoności przestrzennej ) może objawiać się aliasowy artefakt barwy. W porównaniu do innych cyfrowych artefaktów kompresji, kwestia ta jest bardzo rzadkim źródłem irytacji.

MPEG-1 obsługuje rozdzielczość do 4095 × 4095 (12-bitów) i strumień binarny do 100 Mbit / s. Standard ten jest najczęściej używany w rozdzielczość: 352x240, 352x288, lub 320x240. Te niskie rozdzielczości, w połączeniu ze strumieniem bitów poniżej 1,5 Mbit / s, tworzą '''CPB (Constrained Parameters Bitstream)''', później przemianowana na '''"niski poziom" (LL – Low Level)''' w formacie MPEG-2. Są to minimalne wymogi, które powinien spełniać obraz wideo zgodny z formatem MPEG-1. Paramety te zostały wybrane jako kompromis między jakością nagrywanego video, a kosztami urządzeń koniecznych do jego obsługi w ówczesnych czasach.

Jeśli brać pod uwagę tylko kompresję klatki typu I są bardzo szybkie, jednak tworzą bardzo duże rozmiary plików, większe niż zwykle kodowany obraz wideo MPEG-1.

MPEG-1 posiada unikatowy typ klatki, która nie występuje w późniejszych standardach wideo. Nazywane również obrazkami DC ('''DC-pictures''') są niezależne od zdjęcia (intra-frames), które zostały zakodowane tylko dla DC. Klatki typu D są bardzo niskiej jakości. Klatki typu D nigdy nie są zamienne z klatkami typu I, P, B. Ten typ klatek jest wykorzystywany jedynie do szybkiego podglądu wideo.

'''RLE (Run-length encoding)''' jest bardzo prostą metodą kompresji powtórzeń. Sekwencyjny ciąg znaków, bez względu na długość, może być zastąpiony przez kilka bajtów , uwzględniając wartość, która się powtarza i ile razy się powtarza.

Warstwa pierwsza standardu MPEG-1 to po prostu uproszczona warstwa II. Warstwa I używa mniejszego rozmiaru klatki dla bardzo małych opóźnień i lepszej rozdzielczości. Jest to korzystne dla aplikacji takich jak np telekonferencje. W roku 1990 warstwa I miała mniejszą złożoność do zakodowania sygnału niż Warstwa II..

Część 4 ma na celu sprawdzenie, czy strumienie bitowe dekoderów spełniają wymogi określone w części 1, 2 i 3 standardu MPEG-1. Odbywa się to za pomocą testów. Testy te mogą być wykorzystywane przez:

Część 5 nie jest standardem, a sprawozdaniem technicznym, jest to pełna implementacja oprogramowania trzech pierwszych części standardu MPEG-1. Kod źródłowy nie jest publicznie dostępny.