Piroforyczność: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Dodano informację o piroforyczności żelaza, wraz z odniesieniem. |
poprawa linków do ujedn., WP:SK, pył żelaza do pyłów, drobne redakcyjne |
||
Linia 1:
'''Piroforyczność''' – właściwość [[pierwiastek chemiczny|pierwiastków]] i [[związek chemiczny|związków chemicznych]], powodująca [[samozapłon]] w kontakcie z [[tlen]]em z [[powietrze|powietrza]].
Piroforyczność nie jest stałą cechą substancji, lecz zależy silnie od ich postaci fizycznej, składu powietrza (procentowa zawartość tlenu, wilgotność) oraz temperatury. Szczególnie podatne na samozapłon są
Do pierwiastków wykazujących właściwości piroforyczne w temperaturze pokojowej należą [[cez]]<ref>{{Cytuj książkę | autor= [[Adam Bielański (chemik)|Adam Bielański]] | inni= | tytuł= Chemia ogólna i nieorganiczna | data=1981 | wydawca=[[Wydawnictwo Naukowe PWN|PWN]] | miejsce=Warszawa | isbn=83-01-02626-X | strony=534}}</ref> i [[fosfor biały]]<ref>{{cytuj książkę|autor=[[Włodzimierz Trzebiatowski]]|tytuł=Chemia nieorganiczna|wydawca=PWN|miejsce=Warszawa|data=1978|strony=566-567; 577-578|wydanie=VIII}}</ref>. Przykładami związków piroforycznych są np. [[tetrahydroglinian litu|glinowodorek litu]] (LiAlH<sub>4</sub>), [[wodorek sodu]] (NaH), [[metylolit]] (CH<sub>3</sub>Li) i liczne [[związki metaloorganiczne]]. Właściwości piroforyczne wykazuje też silnie rozdrobnione żelazo, czy raczej jego mieszanina z [[Tlenek żelaza(II)|tlenkiem żelaza(II)]] FeO, która zapala się samorzutnie na powietrzu, tworząc piękny snop iskier<ref>{{Cytuj stronę|url = http://weirdscience.eu/Piroforyczne%20%C5%BCelazo.html|tytuł = Piroforyczne żelazo|autor = Marek Ples|data dostępu = 2014-10-28|opublikowany = Weird science|język = }}</ref>.▼
▲Do pierwiastków wykazujących właściwości piroforyczne w temperaturze pokojowej należą [[cez]]<ref>{{Cytuj książkę | autor= [[Adam Bielański (chemik)|Adam Bielański]] | inni= | tytuł= Chemia ogólna i nieorganiczna | data=1981 | wydawca=[[Wydawnictwo Naukowe PWN|PWN]] | miejsce=Warszawa | isbn=83-01-02626-X | strony=534}}</ref> i [[fosfor biały]]<ref>{{cytuj książkę|autor=[[Włodzimierz Trzebiatowski]]|tytuł=Chemia nieorganiczna|wydawca=PWN|miejsce=Warszawa|data=1978|strony=566-567; 577-578|wydanie=VIII}}</ref>. Przykładami związków piroforycznych są np. [[tetrahydroglinian litu|glinowodorek litu]] (LiAlH<sub>4</sub>), [[wodorek sodu]] (NaH), [[metylolit]] (CH<sub>3</sub>Li) i liczne [[związki metaloorganiczne]]
{{Uwagi}}
{{Przypisy}}
| |||