Iwan Paskiewicz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Mathiasrex (dyskusja | edycje) →Zobacz też: +1 |
|||
Linia 24:
Był jednym z wybitniejszych i okrutniejszych dowódców rosyjskich. Od najmłodszych lat szykowany był przez rodzinę do służby wojskowej. W 1800 ukończył [[Korpus Paziów]] i został mianowany porucznikiem [[Armia Imperium Rosyjskiego|armii Imperium Rosyjskiego]] oraz [[adiutant]]em [[Władcy Rosji|cara Rosji]], [[Paweł I Romanow|Pawła I]]. W latach [[1806]]–[[1812]] brał udział w wojnie z [[Imperium osmańskie|Imperium Osmańskim]]. W [[1811]] mianowany generałem–majorem, a w 1813 generałem–lejtnantem. Uczestniczył w walkach z [[Napoleon Bonaparte|Napoleonem I]] w Rosji i walkach wojsk rosyjskich w [[Europa|Europie]], m.in. w [[Bitwa pod Lipskiem|bitwie pod Lipskiem]]. W latach [[1813]]–[[1814]] dowódca dywizji. W latach 1817–1819 służył u boku wielkiego księcia Mikołaja Pawłowicza, a potem dowodził gwardyjską dywizją piechoty, w której służył przyszły car [[Mikołaj I Romanow|Mikołaj I]], co przysłużyło się szybkiej karierze jako jednemu z najbliższych osób Mikołaja I. Od 1825 dowódca korpusu. Był członkiem Sądu Najwyższego, sądzącym [[dekabryści|dekabrystów]]. Od [[1826]] dowódca wojsk na [[Kaukaz (kraina historyczna)|Kaukazie]], a od marca [[1827]] namiestnik cara w tym rejonie.
Podczas [[Wojna rosyjsko-perska (1826-1828)|wojny z Persją]] w latach 1826–1828 naczelny dowódca wojsk rosyjskich na Kaukazie. W 1827 odniósł zwycięstwo w bitwie pod [[Gandża|Jelizawietpolem]] i zdobył dla Rosji [[Erywań]] i [[Nachiczewan (kraina historyczna)|Nachiczewan]] w [[Armenia|Armenii]]. Następnie skierował wojska rosyjskie na [[Teheran]], zmuszając tym samym Persję do zawarcia niekorzystnego dla niej pokoju. W nagrodę otrzymał w 1828 roku dziedziczny tytuł „hrabiego erywańskiego”.
Jako wódz naczelny wojsk Imperium Rosyjskiego, w kampanii [[1830]]–[[1831]] przeciwko Polsce stłumił [[powstanie listopadowe]]. Jego wojska wsławiły się szczególnym okrucieństwem w trakcie kampanii na [[Litwa|Litwie]]. We wrześniu 1831 wkroczył do [[Warszawa|Warszawy]], co znacznie przyspieszyło upadek powstania. W nagrodę za udaną kampanię pacyfikacyjną otrzymał tytuł księcia warszawskiego i został namiestnikiem carskim w Królestwie Polskim. Prowadził politykę [[rusyfikacja na ziemiach polskich|rusyfikacji]] narodu polskiego. Sprawował władzę naczelną w opanowanym kraju jako komenderujący czynną armią [[generał-gubernator]] Królestwa Polskiego. [[22 listopada]] wydał z rozkazu cara Mikołaja I postanowienie unieważniające „na zawsze” wszystkie uchwały i rozporządzenia „Rządu Rewolucyjnego”. Od grudnia 1831 prezes [[Rząd Tymczasowy Królestwa Polskiego (1831-1832)|Rządu Tymczasowego Królestwa Polskiego]]<ref>Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie, przewodnik po zasobie t. II Epoka porozbiorowa, Warszawa 1998, s. 152-153.</ref>.
| |||