Stanisław Karol Łużecki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
linki |
linki |
||
Linia 15:
|małżonka = 1-żona: Katarzyna z Humieckich, 2-żona: Anna z Kopciów
|dzieci = Antoni, Jan, Stanisław, Rozalia.
|wojny i bitwy = [[bitwa pod Połonką]], [[bitwa nad Basią]], [[bitwa pod Kalnikiem]], [[bitwa pod Częstochową (1665)]], [[Bitwa pod Ładyżynem]] <br /> [[bitwa pod Chocimiem (1673)]], [[Bitwa pod Żurawnem]].
|administracja = [[kasztelan]] podlaski, [[wojewoda]] podolski.
}}
Linia 25:
Posiadał majątki ziemskie Rogów i Łużki oraz klucz sokołowski. Od 1659 był [[tenutariusz]]em niegrodowego starostwa szmeltyńskiego w Inflantach<ref>Adam Boniecki, ''Herbarz polski'', Warszawa 1902, tom-XVI, str.162</ref>, w 1660 został mianowany podkomorzym drohickim. Z zamiłowania żołnierz, prawdopodobnie wziął udział w walkach ze Szwedami w czasie [[Potop szwedzki|Potopu]]. W 1660 został [[rotmistrz]]em, otrzymał [[list przypowiedni]] na organizację chorągwi pancernej.
Na czele tej formacji walczył z wojskami rosyjskimi na Polesiu i Litwie, był uczestnikiem [[bitwa pod Połonką|bitwy pod Połonką]], w [[bitwa nad Basią|bitwie nad rzeką Basią]], 8 października 1660, dowodził kilkoma chorągwiami jazdy.
<br />W czasie [[rokosz Lubomirskiego|rokoszu Lubomirskiego]], pozostał wierny królowi [[Jan Kazimierz Waza|Janowi Kazimierzowi]], 4 września 1665 w bratobójczej [[bitwa pod Częstochową (1665)|bitwie pod Czestochową]] był dowódcą 12 chorągwi królewskich. Jego jazda zmusiła do ucieczki z pola walki pułk rokoszan, jednak w dalszej fazie bitwy został pokonany i wzięty do niewoli.<br /> W lipcu 1667 z rozkazu hetmana Jana Sobieskiego poprowadził główną część wojsk koronnych do walki z [[czambuł]]ami tatarskimi. Należał do bliskich współpracowników hetmana polnego [[Dymitr Jerzy Wiśniowiecki|Dymitra Wiśniowieckiego]], dzięki protekcji hetmana otrzymał w 1670 urząd kasztelana podlaskiego. W 1671 wziął udział w wyprawie Sobieskiego na Ukrainę przeciw wojskom koalicji kozacko-tatarskiej, walczył w bitwach [[Bitwa pod Bracławiem|pod Bracławiem]] i [[bitwa pod Kalnikiem|Kalnikiem]]. 20 października 1671 przekazał współpracującemu z Rzeczpospolitą [[Michał Chanenko|Michałowi Chanence]] insygnia hetmana zaporoskiego. W 1672 został mianowany [[regimentarz]]em, zdołał wtedy opanować bunty w wojsku koronnym na Ukrainie, podjął walkę z oddziałami kozackimi, tocząc bitwy w rejonie Niemirowa, Czetwertynówki i [[Bitwa pod Ładyżynem|Ładyżyna]]. Rozbijając 13 sierpnia 1672, w starciu pod Szemrajówką kozacki pułk białocerkiewny, uwolnił [[Biała Cerkiew|Białą Cerkiew]] z oblężenia. We wrześniu dotarł do miejsca koncentracji głównych wojsk koronnych pod [[Telatyn]]em. W [[wyprawa na czambuły|wyprawie Sobieskiego na czambuły tatarskie]] Łużecki osobiście jednak nie uczestniczył.
<br />W listopadzie 1673 walczył z wojskami [[imperium osmańskie|osmańskimi]] w [[bitwa pod Chocimiem (1673)|bitwie pod Chocimiem]], następnie blokował załogę turecką w [[Kamieniec Podolski|Kamieńcu Podolskim]], dowodził wówczas oddziałem wydzielonym z wojsk wojewody bracławskiego [[Jan Potocki (poseł)|Jana Potockiego]]. W 1674 odbył kampanię wojenną na Ukrainie, w 1676 walczył z Turkami [[Bitwa pod Żurawnem|pod Żurawnem]].
<br />W 1683 nie wziął udziału w [[Bitwa pod Wiedniem (1683)|kampanii wiedeńskiej]], pozostał na terenach [[I Rzeczpospolita|Rzeczpospolitej]], wpierw osłaniał miejsce koncentracji (pod Krakowem) wojsk koronnych, potem trasę przemarszu wojsk litewskich, z którymi wkroczył na Węgry.
| |||