Atos: Różnice pomiędzy wersjami

Tymczasem d’Artagnan wdał się w romans z [[Milady de Winter]]. W czasie trwania owego romansu otrzymał od niej tajemniczy [[Pierścień (biżuteria)|pierścień]], który potem Atos rozpoznał jako swój rodowy klejnot. Pamiętał doskonale, komu go wręczył – swojej żonie. Zrozumiał, że musi nią być Milady. Ostrzegł więc przyjaciela, by ten zerwał z kobietą wszelkie kontakty. D’Artagnan jednak nie zakończył romansu i o mało nie zginął, gdy odkrył tajemnicę „napiętnowanej damy”. Z trudem zdołał się ukryć u Atosa, który wyjawił mu wreszcie straszną prawdę – Milady to żona Atosa, ale i również szpieg kardynała. Teraz zaś chciała się ona [[Zemsta (etyka)|zemścić]] na d’Artagnanie za odkrycie jej tajemnicy. Atos, Portos i Aramis strzegli więc młodego przyjaciela jak tylko mogli. Jednocześnie musieli się jednak szykować do wyjazdu, albowiem król i kardynał pragnęli zdobyć protestancką twierdzę La Rochelle. Muszkieterowie musieli zdobyć ekwipunek i ruszyć na front. Atos zdobył go sprzedając odzyskany przez d’Artagnana rodowy pierścień – pieniądze ze sprzedaży podzielił pomiędzy siebie i Gaskończyka. Podczas oblężenia La Rochelle Atos razem z Portosem i Aramisem eskortował kardynała Richelieu do oberży „Pod Czerwonym Gołębnikiem”, gdzie za pomocą [[rura|rury]] od pieca podsłuchali rozmowę kardynała z Milady. Kobieta miała zabić [[George Villiers, (1. książę Buckingham)|księcia Buckingham]], by ten nie mógł wspomóc protestantów z La Rochelle. W zamian za to Milady zażądała pozwolenia na zabicie d’Artagnana i Konstancji. Kardynał podpisał stosowny dokument dający Milady wolną rękę w działaniu. Chwilę później jednak doszło do tzw. „sceny małżeńskiej”: Atos przyszedł do Milady i groził jej śmiercią, jeśli zabije d’Artagnana, następnie zabrał jej glejt od kardynała, używając jako argumentu [[pistolet]]u. Później Atos postanowił porozmawiać potajemnie z d’Artagnanem, ale musiał mieć na to swobodną możliwość. Dlatego wpadł na pomysł zakładu z innymi muszkieterami – Atos i jego trzej przyjaciele mieli obronić aż do południa przed hugenotami Bastionu Św. Gerwazego, a nawet zjeść tam śniadanie. Do tej akcji zabrał on ze sobą swego sługę Grimauda. Podczas brawurowej obrony bastionu Atos oddał carte blanche d’Artagnanowi i powiedział mu o planach kardynała. Gaskończyk chciał z miejsca ratować księcia, ale Atos odradził mu to – podczas wojny kontakty z Anglikami byłyby zdradą. Dlatego o misji Milady powiadomiono jedynie lorda de Winter oraz królową Annę Austriaczkę. Ci zaś podjęli się zadania uprzedzenia Buckinghama o zamachu. Prócz tego dzięki Aramisowi księżna de Chevreuse dostarczyła przyjaciołom list z wieścią, gdzie jest ukryta Konstancja. Kiedy czterej przyjaciele czytali ten [[list]] podszedł do nich kardynał. W ostatniej chwili uprzedził ich o tym Grimaud łamiąc zakaz swego pana, który nakazał mu nie odzywać się bez pozwolenia. Ponieważ ów list był niebezpieczny i mógł zwrócić uwagę Richelieu, Atos nakazał Grimaudowi go zjeść w ramach kary za odezwanie się bez powodu. Jednakże w nagrodę za zjedzenie tego listu sługa mógł popić list [[wino|winem]]. Niestety plan ocalenia księcia się nie powiódł, bowiem Milady mimo to i tak zdołała go zgładzić ręką purytańskiego fanatyka Johna Feltona. Muszkieterowie nie wiedząc o tym pojechali do klasztoru w Bethune, by zabrać z niego Konstancję. Jednakże tutaj również się spóźnili – Milady dopadła ją i zdążyła otruć, nim muszkieterowie przybyli na miejsce. Rozpoczął się więc pościg. Atos, Portos, Aramis, d’Artagnan, lord de Winter oraz zabrany po drodze kat z [[Lille]] ujęli Milady w przydrożnym zajeździe. Sąd, w którego skład wchodzili, wydał na nią wyrok śmierci. Milady została ścięta przez kata nad brzegiem rzeki Lys. Gdy kardynał dowiedział się o tym, nakazał wszystkich uczestników samosądu aresztować i zgładzić. Jednakże d’Artagnan uratował siebie i przyjaciół [[List żelazny|glejtem]], który Atos odebrał Milady. Zafascynowany młodym Gaskończykiem kardynał dał mu nominację na [[porucznik]]a muszkieterów in blanco. Atos jednak odmówił jej przyjęcia i wpisał do niej nazwisko d’Artagnana. Chłopak awansował, a przyjaciel został pod jego rozkazami. Niedługo potem padło La Rochelle, a Portos i Aramis opuścili służbę. Atos pozostał w muszkieterach aż do roku 1631, po czym opuścił służbę pod pretekstem odziedziczenia majątku ziemskiego po stryju.

W swojej ojczyźnie przyjaciele rozdzielili się. Atos i Aramis przybyli do Paryża i dołączyli do armii Frondy dowodzonej przez księcia de Beaufort. W mieście spotkali wdowę po Karolu I i powiedzieli jej o śmierci jej męża. Jednocześnie natknęli się na dwóch agentów kardynała, którzy rozgłaszali fałszywe plotki o rzekomej ucieczce króla Anglii. Wściekli wyzwali ich na [[pojedynek]], ale do pojedynków nie doszło, ponieważ panowie mieli do załatwienia swoje sprawy. Atos i Aramis spotkali się z głównodowodzącymi armią Frondy i przekazali im wiadomości o szpiegach kardynała. Oprócz tego spotkali Rocheforta, od którego dowiedzieli się o szykowanej bitwie z wojskami królewskimi. Następnego dnia doszło do niej. Atos nie zabił nikogo w bitwie, w przeciwieństwie do Aramisa, który nie tylko zabił wyzwanego wczoraj agenta Mazarina, ale też wziął do niewoli Raula de Bragelonne. Atos namówił syna go do walki po swojej stronie, a także odebrał mu depeszę do Mazarina, z której dowiedział się o tym, iż d’Artagnan i Portos zostali aresztowani i osadzeniu w prywatnym zamku kardynała w Rouin. Atos odwiedził zatem królową Annę Austriaczkę i zażądał uwolnienia aresztowanych przyjaciół. Zyskał jednak tyle, że sam został aresztowany. Trafił do tego samego [[więzienieZakład karny|więzienia]], co jego przyjaciele. Ci jednak uciekli, uwolnili go i we trójkę uprowadzili samego Mazarina. Uciekając z cennym zakładnikiem przyjaciele spotkali Aramisa i Raula na czele frondystów. Wszyscy razem ukryli się w [[zamek|zamku]] Portosa i wymusili na kardynale w zamian za jego wolność liczne ustępstwa wobec Frondy, stopień kapitana muszkieterów dla d’Artagnana i tytuł barona dla Portosa. Atos nie zażądał nic dla siebie, ale i tak Anna Austriaczka, dzięki wstawiennictwu d’Artagnana, odznaczyła go Orderem Św. Ducha. Raul zaś został mianowany dowódcą pułku. Atos zaś stwierdziwszy, że dość zrobił dla swojej ojczyzny, wrócił do domu, skąd śledził karierę swego syna.