Fortyfikacja polowa: Różnice pomiędzy wersjami

Na przestrzeni dziejów fortyfikacja polowa ulegała gruntownemu przeobrażeniu, zmieniając swoje formy. Pierwszym jej przejawem były obozy warowne, które tworzono w dogodnych do obrony punktach terenowych na trasach przemarszu wojsk lub w rejonach planowanych [[bitwa|bitew]], otaczając je wozami lub wałami ziemnymi, wzmocnionymi [[fosa|fosą]] i [[palisada|palisadą]]. W okresie [[XVI wiek|XVI]]-[[XIX wiek|XIX]] fortyfikacja polowa sprowadzała się w zasadzie do budowy na polu przyszłej bitwy nielicznych polowych dzieł fortyfikacyjnych typu [[reduta|reduty]], [[luneta (fortyfikacja)|lunety]] i [[redan (fortyfikacja)|redanu]]. Dalszym etapem w rozwoju fortyfikacji polowej był okop strzelecki ([[Wojna krymska|obrona Sewastopola]] [[1854]]-[[1855]]), samookopywanie się w natarciu ([[X wojnaWojna rosyjsko-turecka (1877–1878)|wojna rosyjsko-turecka 1877-1878]]) oraz [[transzeja]] ([[wojny burskie|wojna angielsko-burska 1899-1902]]). Podczas [[I wojna światowa|I]] i [[II wojna światowa|II wojny światowej]] w związku z wyjściem na pole walki milionowych [[armiaArmia (związek operacyjny)|armii]] wzrosła rola i zakres prac fortyfikacyjnych. Pojawiły się ciągłe, niekiedy wielosetkilometrowe pozycje i pasy umocnień polowych.