Lichwa: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
+ |
+ nowożytność |
||
Linia 3:
Określenie lichwa obejmowało również „działanie człowieka, który kupuje (rzecz) aby móc zarobić na jej ponownym sprzedaniu w stanie niezmienionym”, jednak takie działanie częściej określano mianem spekulacji, a osoby się go dopuszczające zwano [[spekulant]]ami{{Fakt|data=2010-03}}. -->
Jest == Regulacje prawne w Polsce ==
Linia 46 ⟶ 48:
Potępienie lichwy znajduje się także m.in. w tekstach św. [[Święty Bonawentura|Bonawentury]], św. [[Antonin Pierozzi|Antonina]] oraz [[Kajetan (kardynał)|Kajetana]]<ref>Ks. W. Szcześniak (red.), ''Słownik apologetyczny wiary katolickiej podług D-ra Jana Jaugey'a'', t. III, Warszawa 1894, s. 291.</ref>.
=== Nowożytność ===
[[Benedykt XIV]] w [[1745]] r. opublikował [[encyklika|encyklikę]] ''Vix pervenit'' poświęconą kwestii niegodziwych zysków. W niej pisał następująco:
{{cytat|''Natura grzechu zwanego lichwą ma swoje właściwe miejsce i źródło w kontrakcie pożyczki. Ten finansowy kontrakt uzgodniony między stronami żąda, z samej swej natury, żeby jedna osoba zwróciła drugiej tylko tyle, ile otrzymała. Grzech polega na tym, że czasami kredytodawca żąda więcej, niż pożyczył. Zatem utrzymuje on, że należy mu się pewien zysk poza tym, co pożyczył, ale jakikolwiek zysk, którzy przekracza sumę, jaką pożyczył, jest bezprawny i lichwiarski. (...) '''Nie można darować grzechu lichwy dowodząc, że zysk nie jest wysoki''' czy nadmierny, lecz raczej umiarkowany czy mały (...). '''Prawo rządzące pożyczkami polega nieodzownie na równości tego, co jest pożyczone i zwrócone''' (...). Dlatego, jeśli ktoś otrzymuje odsetki, musi zwrócić przywłaszczone mienie zgodnie z wzajemnym zobowiązaniem sprawiedliwości<ref>Benedykt XIV, ''Vix pervenit'', 3, I-II.</ref>.''}}
== Zobacz też ==
| |||