Rura Rubensa: Różnice pomiędzy wersjami

Poziomo ustawiona [[stal|stalowa]] lub [[mosiądz|mosiężna]] rura jest perforowana w swej górnej części. Otwory o średnicy rzędu 1 mm rozmieszczone są w stałych, niewielkich (rzędu 1 cm) odstępach. Jeden koniec rury jest zasklepiony, zaś na drugim znajduje się źródło drgań, np. mały [[głośnik|głośniczek]] lub też membrana, która przekazuje drgania do wnętrza rury (wtedy pochodzące z zewnętrznego głośnika). Z boku lub od spodu znajduje się wlot (lub wloty) palnego gazu doprowadzanego wężem. Podczas użytkowania rura wypełnia się gazem, który ulatuje przez rząd dziurek i zostaje zapalony przez demonstratora. Jeśli drgania w rurze pobudzone będą odpowiednią [[częstotliwość|częstotliwością]] podawanego dźwięku (w [[rezonans]]ie z częstością drgań własnych w rurze), powstanie w niej fala stojąca. Objawia się ona pojawieniem się ustalonego obrazu płomieni, dyktowanego falą ciśnienia wewnątrz rury. W [[strzałka fali|strzałkach fali]] ciśnienia,płomienie gdziesą wykonuje ono największe oscylacjewyższe, mniej gazu ucieka przez dziurkinatomiast w rurze i płomienie są niższe w tych punktach. W [[węzeł fali|węzłach]] ciśnienia- płomienie są wyższeniższe. Można zmierzyć długość fali powstającej w rurze po prostu mierząc przymiarem liniowym odległość między dwoma węzłami z trzecim pośrodku nich (rysunek obok).