Tenryū-ji: Różnice pomiędzy wersjami

|założyciel klasztoru = [[Musō Soseki]]

'''Tenryū-ji''' (Klasztor Niebiańskiego Smoka [[Język japoński|jap.]] 天龍寺, pełna nazwa Tenryū Shishō Zen-ji 天龍資聖禅寺) – [[Klasztor buddyjski|klasztor]] szkoły zen [[rinzai]] w [[Kioto]], główny klasztor jednego z czternastu odłamów szkoły rinzai -– linii ''tenryū-ha''.

W miejscu przyszłego klasztoru Tenryū istniał konwent Danrin-ji, ufundowany przez cesarzową [[Tachibana-no-Kachiko]] (橘嘉智子, [[786]]-[[850]]), żonę cesarza [[Saga (cesarz Japonii)|Sagi]] ([[786]]-[[842]]). Powstał on w okresie ''jowa'' (834-848). W połowie okresu [[Heian]] (794-1192) klasztor ten popadł w całkowitą ruinę. Cesarz [[Go-Saga]] ([[1220]]-[[1272]]) po abdykacji wybudował w tym miejscu pałac nazwany Kameyama-dono. Pałac został odziedziczony przez cesarza [[Kameyama|Kameyamę]] ([[1249]]-[[1305]]), a później przez wnuka -– cesarza [[Go-Daigo]] ([[1288]]-[[1339]]).

W sierpniu 1339 roku zmarł cesarz Go-Daigo i [[Musō Soseki]] poprowadził ceremonię. Natychmiast także przedstawił [[siogun]]owi [[Takauji Ashikaga|Takaujiemu Ashikadze]] plan zamienienia letniego pałacu cesarskiego Kameyama na klasztor zen poświęcony zmarłemu cesarzowi. Po wyrażeniu zgody natychmiast ruszyły prace budowlane i główny budynek klasztoru Tenryū był gotowy w 1340 roku. Wkrótce także zmieniono nazwę na Ryakuō Shishō Zen-ji (暦応資聖禅寺). Jednak po śnie brata sioguna [[Tadayoshi Ashikaga|Tadayoshiego]], w którym złoty smok wyłonił się z rzeki i wzbił nad świątynię, zmieniono nazwę na Tenryū Shishō Zen-ji, w skrócie -– Tenryū-ji<ref>Heinrich Dumoulin. ''Zen Buddhism: a History. Japan''. Str. 162</ref>.

W 1343 roku Musō zaprojektował ogród klasztorny. W 1345 roku ukończono budowę budynku Dharmy (jap. ''hattō''), więc kompleks klasztorny mógł być uważany za zakończony i Musō zrezygnował ze stanowiska opata, przekazując je w ręce swojego ucznia -– [[Mukyoku Shigen]]a ([[1282]]-[[1359]]).

W kwietniu 1351 roku rozpoczęto budowę budynku mnichów, podstawowego budynku w klasztorach zen, który został poświęcony 20 lipca tego samego roku.

Na liście systemu ''gozan'' z 1341 roku klasztor zajmował drugą pozycję z klasztorów Kioto, po [[Nanzen-ji]]. Na ostatniej liście pochodzącej z 1386 roku w okresie panowania [[siogun]]a [[Yoshimitsu Ashikaga|Yoshimitsu Ashikagi]] ([[1358]]-[[1408]]) zajmował pozycję pierwszą, przy czym "pierwszym klasztorem zen w kraju" był Nanzen, wyodrębniony na samym szczycie<ref>Heinrich Dumoulin. ''Zen Buddhism: a History. Japan''. Str. 151</ref>.

Pod koniec swojego życia mistrz zen Ryūzan Tokken ([[1284]]-[[1358]]) został opatem Tenryū-ji (a był także opatem [[Kennin-ji]] oraz [[Nanzen-ji]]).

W latach 30. XV wieku klasztor ten został dopuszczony do handlu z Chinami epoki [[Dynastia Ming|dynastii Ming]]. Zgodnie z chińską polityką zabraniano wszelkiego handlu z niechińskimi krajami. Z kolei cesarze japońscy nie godzili się na podporzadkowanie swojego kraju Chinom. Za cenę wpływania na wybór opatów w tym klasztorze, mógł on prowadzić wymianę handlową z Chinami. Poprzez klasztor Tenryū na [[Okinawa|Okinawie]] i inne klasztory, mnisi z Tenryū-ji prowadzili handel w trójkącie Chiny-Okinawa-Japonia aż do XIX wieku.

W 1893 roku 238 opatem został [[Gazan Shotei]] ([[1853]]-[[1900]]).

W 1864 roku wybuchły zamieszki w Kioto, w wyniku których klasztor prawie całkowicie spłonął. Gdy sytuacja się uspokoiła, pod kierunkiem [[Tekisui Giboku]] ([[1822]]-[[1899]]), klasztor został odbudowany, chociaż ze względu na trudny okres trwało to bardzo długo. W 1871 roku został mianowany opatem jeszcze na wpół zburzonego klasztoru. W rok później zaczął prowadzić także [[Linia przekazu Dharmy|linię przekazu]] Tenryū-ji i jego celem stało się zgromadzenie jak największej ilości praktykujących, co stało się możliwe po ukończeniu budynku Dharmy w klasztorze. W 1883 roku udało się otworzyć nowy budynek mnichów, który prowadził od 1889 roku [[Ryōen Genseki]] ([[1842]]-[[1918]]), do tej pory zbierający pieniądze na odbudowę klasztoru. W 1892 roku Tekisui zrezygnował ze stanowiska opata i przekazał je Ryōenowi. Po kilku latach Ryōnen oddał to stanowisko ponownie Tekisuiemu, gdyż konieczne były dalsze prace rekonstrukcyjne. Odbudowa klasztoru została zakończona w 1899 roku, roku śmierci mistrza Tekisui Giboku<ref>Heinrich Dumoulin. ''Zen Buddhism: a History. Japan''. Str. 406</ref>.

Klasztor jest wyjątkiem wśród klasztorów zen, gdyż -– zapewne dlatego, iż powstał w miejscu pałacu cesarskiego -– nie jest zbudowany wzdłuż osi północ-południe.

Na wschodniej granicy terenów klasztoru znajdują się dwie bramy: zewnętrzna ''chokushimon'' (勅使門) i środkowa ''chūmon'' (中門). Od nich droga do klasztoru biegnie na zachód. Po obu stronach drogi, która wiedzie do budynku Dharmy, znajdują się świątynie należące do klasztoru. Za budynkiem Dharmy znajdują się liczne inne budynki, takie jak np. duża (大方丈 ''ōhōjō'') i mała (小方丈 ''kohōjō'') siedziba opata, kuchnia, budynek mnichów (czyli budynek medytacji), ''tahōden'' (多宝殿) -– wszystkie one są stosunkowo nowymi rekonstrukcjami.

* Brama Chokushi, to parterowy budnekbudynek wybudowany w stylu ''yotsuashimon''. Jest najstarszą budowlą klasztoru wybudowanawybudowaną w stylu okresu [[Azuchi-Momoyama]].

* Tahōden został wybudowany z 1934 roku. Jest wiernawierną rekonstrukcjarekonstrukcją w stylu okresu [[Kamakura (okres)|Kamakury]]. Wewnątrz znajduje się drewniana figura cesarza Go-Daigo.

* Drewniany posąg Buddy Gautamy (Śakjamuniego)

* [http://www.youtube.com/watch?v=u8PWvSveCp4 Wideo z klasztoru]

* [http://www.youtube.com/watch?v=_IDXnIEj2fE Wideo -– panorama klasztoru]

* {{cytuj książkę |nazwisko = Dumoulin| imię = Heinrich | autor link = | tytuł = Zen Buddhism: A History. Japan | wydawca = Macmillan Publishing Company | miejsce = Nowy Jork | rok = 1988 | strony = 509| isbn = 0-02-908250-1}}

Plik:Tenryūji -corridor.jpg|Korytarz łączący budynki