Funeral doom: Różnice pomiędzy wersjami

|inne =

}}

 

 

Funeral doom charakteryzuje się bardzo wolnym, wręcz ekstremalnym, tempem, sięgającym nawet 20 uderzeń na minutę, bardzo ciężkim brzmieniem i depresyjnym klimatem. Utwory mają wywoływać poczucie pustki, melancholii, nicości, smutku, a nawet strachu i przypominać o śmierci. Wokal głównie [[growl]]owy, rzadko spotykamy czysty wokal. W utworach mogą występować elementy muzyki chóralnej, klasycznej i [[dark ambient]]u. Niektóre utwory mogą być wyłącznie muzyką metalową, a inne tylko i wyłącznie wykonane z zasadami muzyki klasycznej i w niczym nie przypominać utworów muzyki metalowej, a mimo to należą do tego gatunku. Utwory są długie - przeciętnie wynoszą około 10 minut, najdłuższe trwają prawie godzinę, dlatego na niektorych albumach znajduje się tylko jeden utwór! Teksty głównie dotyczą śmierci, marności, przemijania. Na okładkach przeważnie symbolika śmierci, cmentarze.

 

 

 

Pierwszym oficjalnym albumem, który przynależy do tego gatunku, było [[Demo (muzyka)|demo]] "Fhtagn-Nagh Yog-Sothoth" zespołu [[Thergothon]], który został wydany w listopadzie 1991 roku. Wcześniej, w tym samym roku, zostało stworzone nieoficjalne [[Demo (muzyka)|demo]] tego zespołu "Dancing in the Realm of Shades", które także było nagrane w klimatach funeral doom metalu. Jednak historia tego gatunku sięga drugiej połowy lat 80-tych, gdy zespoły eksperementowały celem stworzenia nowego, własnego stylu gry. Za [[kamień węgielny]] funeral doom metalu można uznać takie doom metalowe albumy jak: Erupted Evil z 1989 roku, zespołu [[Necro Schizma]]; Into Darkness z 1990 roku, zespołu [[Winter]], In Memorium z 1990 roku, zespołu Cathedral; oraz album Odes z 1991 roku, grupy Mordor, który posiada znaczne naleciałości black metalu. Znacznie zwolniony death doom metal w tym czasie nazywano slow death doom.