Zdobycie Rzymu przez Wandalów: Różnice pomiędzy wersjami

W marcu 455 roku cesarzem rzymskim został [[Petroniusz Maksymus]], który zmusił do małżeństwa wdowę po zamordowanym [[Walentynian III|Walentynianie III]], obiecaną zaś Genzerykowi[[Huneryk]]owi, synowi Genzeryka, [[Eudokia|Eudokię]] wydał za swojego syna, [[Palladius (syn Petroniusza Maksymusa)|Palladiusza]]. Decyzje te wywołały niezadowolenie ludności kraju, a dla [[Genzeryk]]a były pretekstem do wypowiedzenia cesarzowi wojny. W maju Genzeryk zebrał znaczne siły i przeprawił się do [[Italia (kraina historyczna)|Italii]]. Po wylądowaniu u ujścia [[Tyber|Tybru]] [[Wandalowie]] ruszyli na [[Rzym]], w którym doszło do wybuchu paniki. Uchodzącego z miasta Petroniusza pochwycił wrogi mu tłum, który zmasakrował cesarza, wyrzucając jego szczątki do Tybru.

Dnia 2 czerwca Wandalowie wkroczyli do Rzymu nie napotykając oporu. Po spotkaniu z papieżem [[Leon I (papież)|Leonem I Wielkim]], Genzeryk zgodził się na oszczędzenie miejscowej ludności<ref name=leon/>. Podczas dwutygodniowego pobytu w mieście Wandalowie całkowicie je ograbili, biorąc licznych jeńców, w tym kobiety z rodziny cesarskiej: [[Licynia Eudoksja|Eudoksję]], Eudokię i [[Placydia|Placydię]], a także wykwalifikowanych metalurgów, których Genzeryk zamierzał zatrudnić w swych kartagińskich warsztatach. Po splądrowaniu miasta Genzeryk załadował olbrzymie łupy na okręty, kierując się do [[Kartagina|Kartaginy]]<ref name=leon>J.Vogt, ''Upadek Rzymu'', s.233.</ref>.