Architektura romańska w Polsce: Różnice pomiędzy wersjami

'''[[Architektura romańska]] w [[Polska|Polsce]]''' – rozwijała się od czasu odbudowy państwa przeprowadzonej przez [[Kazimierz I Odnowiciel|Kazimierza Odnowiciela]], czyli od ok. [[1050]] do ok. [[1250]]. Jej początki sięgają jednak starszej kamiennej [[Architektura wczesnopiastowska|architektury wczesnopiastowskiej]] z czasów [[Mieszko I|Mieszka I]], [[Bolesław I Chrobry|Bolesława Chrobrego]] i [[Mieszko II Lambert|Mieszka II]]. Znaczny wpływ wywierały na nią tradycje przyniesione przez przybywających do kraju dostojników kościelnych z [[architektura romańska we Włoszech|Włoch]], [[architektura romańska we Francji|Francji]] i [[architektura romańska w Niemczech|Niemiec]], a także wzory przenoszone przez [[zakon]]y o międzynarodowym zasięgu. [[kościół (budynek)|Kościoły]] budowano najczęściej z kamienia. Pod koniec XII wieku pojawia się, zwłaszcza na [[Dolny Śląsk|Dolnym Śląsku]] i w [[Wielkopolska|Wielkopolsce]], [[cegła ceramiczna|cegła]]. W okresie romańskim układano ją w [[wątek (architektura)|wiązaniu]] zwanym wendyjskim wypartym dopiero pod koniec [[XIII wiek]]u przez wątek gotycki. Jednak wśród zachowanych zabytków dominuje kamień o różnym stopniu obróbki. Większość budowli z tego okresu została przebudowana w okresie późniejszym (zwłaszcza w okresie [[architektura gotycka|gotyku]] i [[architektura baroku|baroku]]). Wśród zabytków zachowały się przykłady [[Budowla centralna|budowli centralnych]], kościołów [[nawa|jednonawowych]] i trójnawowych, a także zabudowań [[klasztor]]nych. Bryły budynków były konstruowane - w sposób charakterystyczny dla całego romanizmu - z prostych brył geometrycznych. Wiele budowli zachowało się jedynie w postaci reliktów, stąd wiedzęwiedza na temat architektury tej epoki i jej zasięgu w Polsce w dużym stopniu czerpiemyjest zuzupełniana wynikówprzez wyniki badań archeologicznych.