Homoseksualizm: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
/* Homoseksualizm a medycynaijjh Znacznik: usuwanie dużej ilości tekstu (filtr nadużyć) |
m Wycofano edycje użytkownika 2404:E800:E627:B25:5DFB:9EDB:DA07:1267 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to [[User:Tomasz Raburski|T... |
||
Linia 32:
Sondaż [[Instytut Gallupa|Instytutu Gallupa]] z 2002 roku pokazał, że zdaniem Amerykanów, nawet 21% mężczyzn to geje, a 22% kobiet to lesbijki. Około jedna czwarta pytanych oszacowała liczbę homoseksualistów na więcej niż 25% populacji. Natomiast, co najmniej jeden na sześciu pytanych nie był w stanie oszacować tej liczby. Mężczyźni podawali niższe szacunki niż kobiety. Co ciekawe, respondenci obu płci uważali, że wśród osób płci przeciwnej jest więcej homoseksualistów niż wśród osób ich własnej płci. Rosnąca liczba homoseksualnych bohaterów w mediach, w większości pozytywnych, może wpływać na akceptację homoseksualizmu wśród społeczeństwa i tym samym powodować to, że Amerykanie zawyżają liczbę gejów i lesbijek w populacji. Wyniki dotyczące liczby homoseksualnych kobiet bazują na sondażu telefonicznym przeprowadzonym na grupie 489 osób, a mężczyzn – 518 osób. Jak podaje Gallup, amerykański spis powszechny z 2000 roku wykazał, że pary jednopłciowe stanowią mniej niż 1% wszystkich gospodarstw domowych<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.gallup.com/poll/6961/what-percentage-population-gay.aspx | tytuł = What Percentage of the Population Is Gay? | opublikowany = Gallup | data = 2002–10–08 | język = en}}</ref>.
== Homoseksualizm a medycyna i psychologia ==
=== Starożytność ===
[[Plik:Symposiumnorthwall.jpg|thumb|Sympozjon w starożytnej Grecji]]
W starożytnej Grecji i Rzymie używano wielu pojęć na zachowania homoseksualne, różnie je też oceniano. Aktywna penetracja była traktowana jako przejaw męskości i w obu kulturach ją wychwalano. Potępiano natomiast pasywny homoseksualizm u dorosłych{{odn|Prioreschi|1996|s=30}}.
W Grecji [[Pederastia]], czyli stosunki erotyczne i uczuciowe dorosłych mężczyzn z dorastającymi chłopcami i młodzieńcami ([[efeb]]ami), były akceptowane, czasami zalecane i powszechne{{odn|Prioreschi|1996|s=19-20}}. Pochwała miłości homoseksualnej, jako wyższej formy miłości, zalecana jest przez [[Platon]]a w ''[[Uczta (dialog)|Uczcie]]'' ([[miłość platoniczna]]). Dorosła osoba (miłośnik, ἐραστής) mógł pełnić jedynie funkcję aktywną i nie był przy tym uznawany za osobę homoseksualną. Przyjmowanie postawy pasywnej przez dorosłego było potępiane{{odn|Prioreschi|1996|s=19-20}}
W pogańskim Rzymie, do powyższych podziałów (pasywny/aktywny, młodzieniec/dorosły) doszedł jeszcze podział na wolnych i niewolników. Nie akceptowano stosunków homoseksualnych między wolnymi. Stosunek z wolnym nieletnim był zakazany prawem{{odn|Prioreschi|1996|s=20}}. Były natomiast akceptowane, a nawet wymagane ze strony niewolników{{odn|Prioreschi|1996|s=20-23}}. Wolny dorosły, dopuszczający się pasywnego stosunku homoseksualnego lub uprawiający z innym mężczyzną seks oralny, był traktowany z pogardą, jako osoba zniewieściała{{odn|Prioreschi|1996|s=23-26}}. Część lekarzy rzymskich uznawała taki homoseksualizm za chorobę psychiczną{{odn|Prioreschi|1996|s=26}}.
Związki homoseksualne między kobietami są słabo udokumentowane i przebadane{{odn|Prioreschi|1996|s=28}}. Homoerotyczne skłonności przypisuje się [[Safona|Safonie]], od której miejsca zamieszkania (wyspa [[Lesbos]]) pochodzi termin ''[[lesbijka]]''.
=== Współczesność ===
Badanie amerykańskiej psycholog [[Evelyn Hooker]] z 1957 wykazało brak różnic między homo- i heteroseksualistami w [[test projekcyjny|testach projekcyjnych]]<ref>Hooker, E. (1957). The adjustment of the male over homosexual. Journal of Projective Techniques, 21, 18-31.</ref>. John Gonsiorek, zwolennik [[Afirmacja (psychologia)|terapii afirmatywnej dla gejów]]<ref>Benjamin Kaufman, Why NARTH? The American Psychiatric Association's Destructive and Blind Pursuit of Political Correctness, 14 REGENT U. L. REV. 423 (2002)</ref>, stwierdził, że w literaturze, która klasyfikowała homoseksualność jako zaburzenie znajdowały się błędy [[metodologia|metodologiczne]]: wprowadzanie [[nieostrość|nieostrych terminów]], głównie związanych z [[ideologia]]mi, posługiwanie się nieadekwatnymi klasyfikacjami przedmiotowymi, badania na grupach niereprezentatywnych, [[randomizacja|niezrandomizowanych]] (badano głównie pacjentów szpitali psychiatrycznych wykazujących orientację homoseksualną, a następnie generalizowano wyniki na całą populację homoseksualną), ignorowanie negatywnego wpływu wykluczenia społecznego na mniejszości seksualne, błędne interpretacje wyników eksperymentów<ref name=Gonsiorek/>. Kolejne badania z 1991 wykazały brak różnic w zdolnościach poznawczych<ref name="Tuttle-1991">{{Cytuj pismo | nazwisko = Tuttle | imię = GE. | nazwisko2 = Pillard | imię2 = RC. | tytuł = Sexual orientation and cognitive abilities | czasopismo = Archives of Sexual Behaviour | wolumin = 20 | numer = 3 | strony = 307-18 | miesiąc = Jun | rok = 1991 | doi = | pmid = 2059149}}</ref> i z 1990, 1993 potencjalnie w poziomie poczucia własnej wartości czy ogólnego funkcjonowania psychologicznego<ref name="Coyle-1993">{{Cytuj pismo | nazwisko = Coyle | imię = A. | tytuł = A study of psychological well-being among gay men using the GHQ-30. | czasopismo = Br J Clin Psychol | wolumin = 32 ( Pt 2) | numer = | strony = 218-20 | miesiąc = May | rok = 1993 | doi = | pmid = 8318940}}</ref><ref name="Herek-1990">{{Cytuj pismo | nazwisko = Herek | imię = GM. | tytuł = Gay people and government security clearances. A social science perspective | czasopismo = Am Psychol | wolumin = 45 | numer = 9 | strony = 1035-42 | miesiąc = Sep | rok = 1990 | doi = | pmid = 2221570}}</ref><ref>Savin-Williams, R. (1990). Gay and lesbian youth: Expressions of identity. New York: Hemisphere.</ref>. W latach 1988-1994 wskazano, że jedyne różnice, jakie zaobserwowano, stanowiły typową reakcję na wykluczenie społeczne, [[marginalizacja|marginalizację]] i [[stygmatyzacja|stygmatyzację]]: zwiększone ryzyko samobójstwa, nadużywanie alkoholu i innych używek, depresja<ref name=autonazwa4>{{cytuj pismo|autor=Pillard R.C.|tytuł=Sexual orientation and mental disorder|czasopismo=Psychiatric Annals|wydanie=1|wolumin=18|strony=52-56|data=1988|url=http://psycnet.apa.org/psycinfo/1989-01676-001|doi=}}</ref><ref name="Rothblum-1994">{{Cytuj pismo | nazwisko = Rothblum | imię = ED. | tytuł = "I only read about myself on bathroom walls": the need for research on the mental health of lesbians and gay men | czasopismo = J Consult Clin Psychol | wolumin = 62 | numer = 2 | strony = 213-20 | miesiąc = Apr | rok = 1994 | doi = | pmid = 8201057}}</ref><ref name=Gonsiorek>Gonsiorek, J. (1991). The empirical basis for the demise of the illness model of homosexuality. In J. Gonsiorek & J. Weinrich (Eds.), Homosexuality: Research implications for public policy (pp. 115-136). Newbury Park, CA: Sage Publications.</ref>. W związku z tym w latach 1990-1998 psychologowie postawili wniosek, że nie ma żadnych różnic między funkcjonowaniem psychicznym osób homo- i heteroseksualnych przy zapewnieniu takich samych warunków środowiskowych<ref name=autonazwa1>DiPlacido, J. (1998). Minority stress among lesbians, gay men and bisexuals: A consequence of heterosexism, homophobia, and stigmatization. In G. Herek (Ed.), Psychological perspectives on lesbian and gay issues: Vol. 4. Stigma and sexual orientation: Understanding prejudice against lesbians, gay men, and bisexuals (pp. 138-159). Thousand Oaks, CA: Sage Publications.</ref><ref name="Ross-1990">{{Cytuj pismo | nazwisko = Ross | imię = MW. | tytuł = The relationship between life events and mental health in homosexual men | czasopismo = J Clin Psychol | wolumin = 46 | numer = 4 | strony = 402-11 | miesiąc = Jul | rok = 1990 | doi = | pmid = 2212041}}</ref><ref>Rotheram-Borus, M., Hunter, J., & Rosario, M. (1994). Suicidal behavior and gay-related stress among gay and bisexual male adolescents. Journal of Adolescent Research, 9, 498-508.</ref><ref name="Savin-Williams-1994">{{Cytuj pismo | nazwisko = Savin-Williams | imię = RC. | tytuł = Verbal and physical abuse as stressors in the lives of lesbian, gay male, and bisexual youths: associations with school problems, running away, substance abuse, prostitution, and suicide | czasopismo = J Consult Clin Psychol | wolumin = 62 | numer = 2 | strony = 261-9 | miesiąc = Apr | rok = 1994 | doi = | pmid = 8201062}}</ref>.
Badania, które ukazały się w 1999 roku na łamach "[[JAMA Psychiatry|Archives of General Psychiatry]]" wykazały wyższą zapadalność homoseksualistów na zaburzenia psychiczne i skłonność do popełniania samobójstw<ref>{{cytuj pismo | autor = Herrell et al | tytuł = Sexual orientation and suicidality: a co-twin control study in adult men | czasopismo = [[JAMA Psychiatry|Archives of General Psychiatry]] | wolumin = 56 | wydanie = 10 | strony = 867–74 | rok = 1999 | pmid = 10530625}}</ref><ref>{{cytuj pismo | autor = Fergusson DM, Horwood LJ, Beautrais AL | tytuł = Is sexual orientation related to mental health problems and suicidality in young people? | czasopismo = [[JAMA Psychiatry|Archives of General Psychiatry]] | wolumin = 56 | wydanie = 10 | strony = 676–80 | rok = 1999 | pmid = 10530626}}</ref>. Michael Bailey, psycholog z [[Northwestern University]] określił te badania jako ówcześnie najlepsze dane wskazujące na związek homoseksualizmu z psychopatologią i zauważył, że wstępne wyniki dużego, dobrze wykonanego badania z Holandii zdają się potwierdzać te wnioski. Jeśli poprzednie badania wykazywały taki związek, to dlatego, że rekrutowano pacjentów, a jeśli nie wykazywały, to dlatego, że rekrutowano uczestników z organizacji homoseksualnych. Nowe badania pozbawione są tych wad. Psycholog stwierdził, że część lekarzy, którzy sprzeciwiali się wykreśleniu homoseksualizmu z klasyfikacji zaburzeń psychicznych będzie czuć się usprawiedliwiona. Bailey postawił 4 hipotezy mające wyjaśniać problemy psychiczne osób homoseksualnych. Pierwsza wyjaśnia to opresją społeczną, która wpływa na ich zdrowie. Druga hipoteza mówi, że homoseksualizm to odstępstwo od normalnego rozwoju, które jest związane z innymi dewiacjami, które mogą prowadzić do chorób psychicznych. Oznaczałoby to, że homoseksualizm może być błędem rozwojowym. Trzecia hipoteza zakłada, że przyczyną jest nietypowość płciowa homoseksualistów. A czwarta mówi, że winny jest odmienny styl życia osób homoseksualnych<ref>{{cytuj pismo | autor = Bailey JM | tytuł = Homosexuality and mental illness | czasopismo = [[JAMA Psychiatry|Archives of General Psychiatry]] | wolumin = 56 | wydanie = 10 | strony = 883–4 | rok = 1999 | pmid = 10530627}}</ref>.
Przegląd systematyczny opublikowany w 2008 roku wykazał, iż lesbijki, geje i osoby biseksualne w porównaniu do osób heteroseksualnych cechuje większe ryzyko zaburzeń psychicznych, myśli samobójczych, nadużywania środków psychoaktywnych oraz umyślnego samookaleczenia{{r|King2008}}. Przyczyny tych problemów psychicznych nie są w pełni wyjaśnione{{r|Zietsch2012}}. Prawdopodobnie to społeczna wrogość, stygmatyzacja i dyskryminacja są co najmniej w części przyczyną tych problemów<ref name ="King2008">{{cytuj pismo | autor = King et al | tytuł = A systematic review of mental disorder, suicide, and deliberate self harm in lesbian, gay and bisexual people | czasopismo = BMC Psychiatry | wolumin = 18 | strony = 70 | rok = 2008 | pmid = 18706118}}</ref>. Badania przeprowadzone w bardzo liberalnych społecznie państwach wykazały, że nie można tłumaczyć tego wyłącznie uprzedzeniem i dyskryminacją, inne czynniki też muszą grać rolę. Autorzy tych samych badań podkreślają jednocześnie, że ich wyniki nie powinny być interpretowane jako patologizujące nieheteroseksualność, analogicznie jak w przypadku leworęczności, która również wiąże się z wyższymi wskaźnikami zaburzeń psychicznych<ref name="Zietsch2012">{{cytuj pismo | autor = Zietsch et al | tytuł = Do shared etiological factors contribute to the relationship between sexual orientation and depression? | czasopismo = Psychological Medicine | wolumin = 42 | wydanie = 3 | strony = 521–32 | rok = 2012 | pmid = 21867592}}</ref>.
Czynnikiem stresogennym powodującym zwiększoną częstotliwość występowania depresji u osób homoseksualnych mogą być zarówno problemy życiowe, jak i czynniki unikalne dla orientacji seksualnej takie jak stygmatyzacja<ref>{{cytuj pismo | nazwisko = Lewis | imię = Robin J. | nazwisko2 = Derlega | imię2 = Valerian J. | nazwisko3 = Griffin | imię3 = Jessica L. | nazwisko4 = Krowinski | imię4 = Alison C. | tytuł = Stressors for Gay Men and Lesbians: Life Stress, Gay-Related Stress, Stigma Consciousness, and Depressive Symptoms | czasopismo = Journal of Social and Clinical Psychology | wolumin = 22 | numer = 6 | strony = 716-729 | url = http://guilfordjournals.com/doi/abs/10.1521/jscp.22.6.716.22932 | język = en}}</ref>. W badaniach z 2010 r. wskaźnik występowania zaburzeń psychicznych wśród młodzieży LGBT był wyższy niż w populacji ogólnej, jednak okazał się podobny do wskaźnika dla młodzieży z mniejszości rasowych i etnicznych. Zachowania samobójcze były podobne do tych, jakie obserwowano w reprezentatywnych próbkach młodzieży w tym samym obszarze geograficznym<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko = Mustanski | imię = BS. | nazwisko2 = Garofalo | imię2 = R. | nazwisko3 = Emerson | imię3 = EM. | tytuł = Mental health disorders, psychological distress, and suicidality in a diverse sample of lesbian, gay, bisexual, and transgender youths. | czasopismo = Am J Public Health | wolumin = 100 | numer = 12 | strony = 2426-32 | rok = 2010 | pmid = 20966378 | język = en}}</ref>. Naukowcy z University of Montreal, którzy przeprowadzili badania na grupie zdrowych osób homoseksualnych, biseksualnych i heteroseksualnych nie stwierdzili aby osoby z grupy LGBT przejawiały więcej problemów związanych ze stresem niż heteroseksualiści, a ujawnienie orientacji seksualnej może działać ochronnie wobec zagrożeń psychopatologicznych. Symptomy depresji wśród dorosłych gejów i biseksualistów, którzy ujawnili swą orientację przed najbliższymi były niższe niż u mężczyzn heteroseksualnych<ref>{{Cytuj pismo | nazwisko = Juster | imię = RP. | nazwisko2 = Smith | imię2 = NG. | nazwisko3 = Ouellet | imię3 = É. | nazwisko4 = Sindi | imię4 = S. | nazwisko5 = Lupien | imię5 = SJ. | tytuł = Sexual orientation and disclosure in relation to psychiatric symptoms, diurnal cortisol, and allostatic load. | czasopismo = Psychosom Med | wolumin = 75 | numer = 2 | strony = 103-16 | rok = 2013 | pmid = 23362500 | język = en}}</ref>. W 1952, [[Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne]] wpisało homoseksualizm jako chorobę<ref>http://dujs.dartmouth.edu/winter-2010/the-quest-for-the-%E2%80%9Cgay-gene%E2%80%9D-the-limitations-of-sexual-orientation-research-and-its-future#.VFPbC_msWYI</ref>, jednak w latach 1950. niektórzy psychologowie zaczeli odkrywać możliwość, iż homoseksualność nie może być leczona i to, że jest orientacją seksualną, z którą człowiek się rodzi<ref>https://confluence.cornell.edu/display/WWC/The+Evolution+of+the+Medical+Definition+of+Homosexuality</ref>.
W 1973 roku [[Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne]] [[Homoseksualizm w klasyfikacji DSM|przez głosowanie]] wykreśliło homoseksualizm z listy zaburzeń psychicznych [[DSM]]. Homoseksualizm nie pojawił się w wydanym rok później siódmym wydaniu klasyfikacji DSM-II. Zamiast niego wprowadzono kategorię ''zaburzeń orientacji seksualnej'', którą w 1980 przemianowano na ''[[Orientacja seksualna niezgodna z ego|homoseksualność odrzucaną przez ego]]''<ref name="Spitzer-1981">{{Cytuj pismo | nazwisko = Spitzer | imię = RL. | tytuł = The diagnostic status of homosexuality in DSM-III: a reformulation of the issues. | czasopismo = Am J Psychiatry | wolumin = 138 | numer = 2 | strony = 210-5 | miesiąc = Feb | rok = 1981 | doi = | pmid = 7457641}}</ref>. Dotyczy to stanu, w którym pacjent nie akceptuje swojej orientacji seksualnej i pragnie ją zmienić. W 1987 odrzucono tę kategorię jako samodzielną jednostkę chorobową i obecnie znajduje się w zbiorczej kategorii ''innych zaburzeń seksualnych''<ref name="Mayes-2005">{{Cytuj pismo | nazwisko = Mayes | imię = R. | nazwisko2 = Horwitz | imię2 = AV. | tytuł = DSM-III and the revolution in the classification of mental illness. | czasopismo = J Hist Behav Sci | wolumin = 41 | numer = 3 | strony = 249-67 | miesiąc = | rok = 2005 | doi = 10.1002/jhbs.20103 | pmid = 15981242}}</ref>.
Opinia o istnieniu jedynie przesłanek medycznych na decyzję APA, budzi wątpliwości niektórych autorów najnowszych podręczników, dystansujących się od opinii APA<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Pużyńskie | imię = Stanisław | nazwisko2 = Rybakowski | imię2 = Janusz | nazwisko3 = Wciórka | imię3 = Jacek | tytuł = Psychiatria. | tom= 2 | strony= 22 | wydawca = Elsevier Urban & Parner | miejsce = Wrocław | rok = 2011 | isbn = 978-83-7609-106-8}}</ref>.
17 maja 1990 roku [[Światowa Organizacja Zdrowia|WHO]] wykreśliła homoseksualizm z [[Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób ICD-10|Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych]].
Większość środowisk [[nauka|naukowych]] przeczy obiegowym opiniom, stwierdzając, że homoseksualność nie jest [[choroba|chorobą]] czy zaburzeniem psychicznym<ref>Seligman E. Rosenhan D. (2003) ''Psychopatologia'', Zysk i s-ka, Poznań, s. 582.</ref>. Jednocześnie [[psychoanaliza|psychoanalitycy]] podkreślają szkodliwość postaw [[homofobia|homofobicznych]] na społeczne funkcjonowanie mniejszości seksualnych:
{{CytatD
|
''Homoseksualna orientacja nie może być uznawana za przejaw niepełnego rozwoju osobowości lub psychopatologii. Jak każde uprzedzenie społeczne, uprzedzenie wobec homoseksualności wpływa negatywnie na zdrowie psychiczne, przyczyniając się do trwałego poczucia naznaczenia i głębokiego samokrytycyzmu u osób zorientowanych homoseksualnie poprzez uwewnętrznienie tego uprzedzenia.''|Amerykańskie Towarzystwo Psychoanalityczne<ref>[http://homiki.pl/modules.php?name=News&file=article&sid=1072 homiki.pl – Prawdy nigdy dość]</ref>|width=90%}}
Polskie Towarzystwo Seksuologiczne, zaniepokojone poziomem postaw [[homofobia|homofobicznych]] w Polsce, wydało oświadczenie, w którym dementuje fałszywe mniemania na temat homoseksualności i homoseksualistów. Stwierdza, że fałszywy jest [[stereotyp]] geja jako osoby zainteresowanej wyłącznie seksem i szczególnie skłonnej do seksualnego wykorzystywania dzieci. Podkreślając różnicę między homoseksualnością a [[pedofilia|pedofilią]], głosi, że homoseksualność, w przeciwieństwie do pedofilii, nie jest uznawana obecnie za zaburzenie psychiczne. Według autorów oświadczenia wszelkie próby utrwalania powyższych stereotypów i fałszywych mniemań są ''domeną ludzi nieświadomych i niekompetentnych bądź też uprzedzonych do ludzi homoseksualnych''. Jednocześnie autorzy zaznaczają, że tego typu postawy są ''krzywdzące dla homoseksualnej części społeczeństwa'' i utrudniają społeczne funkcjonowanie tych osób.
{{CytatD
|
''Polskie Towarzystwo Seksuologiczne jest zaniepokojone krzywdzącym wpływem społecznych uprzedzeń na funkcjonowanie psychiczne i społeczne osób homoseksualnych i biseksualnych oraz jest świadome niechlubnej roli, jaką w podtrzymywaniu tych uprzedzeń odegrała niegdyś nauka, która przez ponad sto lat (do 1973 w USA i do 1991 w Europie) uznawała homoseksualność za zaburzenie psychiczne. Ówczesne mniemanie o patologicznym charakterze homoseksualności okazało się niepoparte faktami naukowymi, lecz oparte na społecznych uprzedzeniach od wieków zakorzenionych w kulturze zachodniej. Dlatego też homoseksualność została wykreślona z obu najważniejszych klasyfikacji zaburzeń psychicznych – DSM i ICD''.
''Jednocześnie na Polskim Towarzystwie Seksuologicznym, jako na organizacji naukowej, spoczywa odpowiedzialność za rozpowszechnianie w społeczeństwie aktualnego stanu wiedzy seksuologicznej, szczególnie jeśli społeczna dezinformacja w zakresie seksuologii podtrzymuje niesłuszną dyskryminację jakiejkolwiek grupy społecznej''.|Polskie Towarzystwo Seksuologiczne<ref>{{cytuj stronę |url=http://web.archive.org/web/20071028112410/http://www.kampania.org.pl/cms/data/upimages/Stanowisko_PTS.pdf |tytuł=Stanowisko Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego |data dostępu= 9 czerwca 2011 |autor=Polskie Towarzystwo Seksuologiczne |praca=www.kampania.org.pl |data=30 czerwca 2006}}</ref>|width=90%}}
Niektórzy naukowcy kwestionują opinie [[Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne|Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego]] oraz innych instytucji naukowych, które traktują homoseksualność jako zjawisko mieszczące się w granicach normy. Osoby takie uważają, że ''homoseksualizm da się leczyć'' oraz że wiąże się ''z poważnymi zagrożeniami'' związanymi z ''rozpadem rodziny''<ref>[http://www.corporateresourcecouncil.org/white_papers/Health_Risks.pdf Health Risks 2]</ref>. W odpowiedzi, Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne wydało oświadczenie, w którym stwierdza:
{{CytatD
|''Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne podtrzymuje stanowisko z 1973 roku, że homoseksualność nie jest jednostką chorobową. W ostatnim czasie pojawiły się głosy kwestionujące powyższą tezę, które opierają się na założeniu, że homoseksualność może zostać wyleczona. Podstawą tego typu twierdzeń nie są jednak rzetelne badania naukowe przeprowadzane przez kompetentnych specjalistów, lecz przekonania religijne lub polityczne nie respektujące praw obywatelskich osób homoseksualnych.''|Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne<ref name=autonazwa2>{{cytuj stronę | url = http://www.psych.org/Departments/EDU/Library/APAOfficialDocumentsandRelated/PositionStatements/200001a.aspx | tytuł = Therapies Focused on Attempts to Change Sexual Orientation (Reparative or Conversion Therapies) SUPPLEMENT | data = marzec/maj 2000 | data dostępu = 2011-06-10 | opublikowany = .psych.org | język = en}}</ref>|width=90%}}
Z orientacją homoseksualną, podobnie jak i z innymi orientacjami, w tym heteroseksualną, mogą się wiązać rozmaite zaburzenia, głównie wynikające z problemów związanych z rozwojem i akceptacją własnej seksualności (między innymi [[Orientacja seksualna niezgodna z ego|homoseksualizm egodystoniczny]]<ref>''Psychopatologia zaburzeń nerwicowych i osobowości'', Jerzy Aleksandrowicz, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002, wyd. 3, ISBN 83-233-1529-9</ref>). Zaburzenia te, wspólne dla wszystkich orientacji, według [[Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób ICD-10|ICD-10]] (F66.x.1) dzieli się na:
* [[Orientacja seksualna|F66.0.1]] – zaburzenie dojrzewania seksualnego,
* [[Orientacja seksualna|F66.1.1]] – orientacja seksualna niezgodna z ego ([[egodystoniczność|egodystoniczna]]),
* [[Orientacja seksualna|F66.2.1]] – zaburzenie związków seksualnych.
W 2008 roku Charles Silverstein, psycholog i działacz gejowski, na łamach ''[[Archives of Sexual Behavior]]'' napisał: ''Mija w tej chwili 35 lat od usunięcia homoseksualizmu z [[DSM]], co było naszym celem krótkoterminowym. Nasz cel długoterminowy – usunięcie z DSM tego, co nazywane jest perwersją seksualną, [[zaburzenia seksualne|zaburzeniem seksualnym]] czy [[parafilia|parafilią]], w zależności od wydania, nie został zrealizowany''<ref>{{cytuj pismo | autor = Silverstein C | tytuł = The Implications of Removing Homosexuality from the DSM as a Mental Disorder | czasopismo = Archives of Sexual Behavior | wolumin = 38 | wydanie = 2 | strony = 161–3 | rok = 2009 (online: 2008) | pmid = 19002408 | doi = 10.1007/s10508-008-9442-x}}</ref>.
== Homoseksualizm a Queer theory ==
| |||