Przeciwokrętowy pocisk manewrujący: Różnice pomiędzy wersjami

W Polsce nie konstruowano ani nie produkowano pocisków przeciwokrętowych, jedyne używane są importowane z zagranicy. Pierwszy i przez długie lata jedyny używany typ pocisków woda-woda - radziecki [[P-15]], pojawił się od [[1964]] jako uzbrojenie kutrów rakietowych [[Kutry rakietowe projektu 205|projektu 205]] ('Osa'). Realną wartość bojową na nowoczesnym polu walki utraciły w latach 80., lecz do celów ćwiczebnych używano ich do I dekady XXI wieku. Od [[1983]] używano ich nowocześniejszej wersji rozwojowej - pocisków [[P-21/P-22]], wraz z korwetami rakietowymi [[okręty projektu 1241|projektu 1241RE]] ('Tarantul'), a później niszczycielem rakietowym [[ORP Warszawa (1988)|ORP "Warszawa"„Warszawa”]]. Na przełomie lat 80. i 90. Polska miała nabyć nowoczesne wówczas radzieckie pociski [[Ch-35 Uran]], mające stanowić uzbrojenie kutrów [[kutry rakietowe projektu 660|projektu 660]], lecz uniemożliwiły to przemiany polityczne i rozpad [[Układ Warszawski|Układu Warszawskiego]]. W konsekwencji, na skutek trudności finansowych, trzy kutry proj. 660 otrzymały nowoczesne szwedzkie pociski [[RBS-15]] Mk 2 dopiero w połowie I dekady XXI wieku. Obecnie (2008) trwa ich wymiana na nowszy model RBS-15 Mk 3. Ponadto, od [[2000]] Polska otrzymała niewielką ilość pocisków RGM-84 [[Harpoon]] wraz z dwoma fregatami typu [[Fregaty rakietowe typu Oliver Hazard Perry|''Oliver Hazard Perry'']].

Od [[1963]] do początku lat 70. w Polsce używano także 2 wyrzutni i niewielkiej liczby pocisków ziemia-woda [[S-2 Sopka]]. -W byłypołowie to2013 jedyneroku używaneNabrzeżny wDywizjon PolsceRakietowy pociskirozpoczął ziemia-wodasłużbę (stanz narakietami 2008)[[Naval Strike Missile|NSM]].