Bitwa pod Hodowem: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m MalarzBOT: dodanie daty do szablonu fakt na podstawie edycji http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bitwa%20pod%20Hodowem&diff=prev&oldid=43755490 |
przecinki |
||
Linia 24:
W czerwcu 1694 roku miała miejsce zbrojna napaść [[Tatarzy krymscy|Tatarów]] na ziemie polskie przeprowadzona w celu pozyskania [[jasyr]]u. Do ich odparcia skierowano 7 [[Chorągiew (wojsko)|chorągwi]] jazdy – z [[Okopy Świętej Trójcy|Okopów Świętej Trójcy]] pod dowództwem [[Konstanty Zahorowski|Konstantego Zahorowskiego]] i z [[Szaniec Panny Marii|Szańca Panny Marii]] pod dowództwem [[Mikołaj Tyszkowski|Mikołaja Tyszkowskiego]]. Były to wojska [[Husaria|husarskie]] i [[Pancerni (I Rzeczpospolita)|pancerne]].
Do pierwszego starcia doszło na polach hodowskich. [[Polacy]] pojmali dwóch [[mirza|mirzów]], ale do niewoli dostał się Mikołaj Tyszkowski, który został z niej potem wykupiony. Po tym starciu Polacy, w obliczu przygniatającej przewagi tatarskiego najazdu, wycofali się do Hodowa, w którym husaria zeszła z koni i wykorzystała do obrony, będące już na miejscu z powodu wcześniejszych najazdów, [[Kobylina|kobyliny]]. Ataki, pieszo i z pomocą broni palnej, przez pięć do sześciu godzin odpierało ok. 400 polskich husarzy. Kiedy skończyła się amunicja, husarze strzelali tatarskimi strzałami wkładanymi do luf zamiast kul<ref>Sikora R., ''Niezwykłe bitwy i szarże husarii'', Warszawa 2011.</ref>. Tatarów było według różnych szacunków od 25 do 70 tysięcy, jednak król [[Jan III Sobieski]] podawał w rozmowie z [[Mikołaj Złotnicki|Mikołajem Złotnickim]] liczbę 40 000, co dawałoby stosunek sił 100:1<ref>Sarnecki K., ''Pamiętniki z czasów Jana Sobieskiego'', tom 1, opr. J. Woliński, Wrocław 2004.</ref>.
Nie mogąc pokonać obrońców, Tatarzy wysłali [[Tatarzy w Polsce|Lipków]], czyli polskich Tatarów, z żądaniem kapitulacji. Polacy odmówili, wobec czego Tatarzy wycofali się do [[Kamieniec Podolski|Kamieńca Podolskiego]] ze względu na znaczne straty. Dzięki polskiemu zwycięstwu powstrzymany został cały najazd tatarski.
| |||