Abu Sa’id: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne |
drobne merytoryczne |
||
Linia 2:
'''Abu Sa’id''' pers. ابو سعید بہادر خان, mong. ᠪᠦᠰᠠᠢ ᠪᠠᠬᠠᠲᠦᠷ ᠬᠠᠨ (ur. [[2 czerwca]] [[1305]], zm. [[30 listopada]] [[1335]]<ref>[[Jerzy Hauziński]], ''Irańskie intermezzo. Dzieje Persji w średniowieczu (VII - koniec XV w.)'', Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek 2008, s. 269 jako datę śmieci podaje nie istniejąca datę 31 listopada.</ref>) – władca z dynastii [[Ilchanidzi|Ilchanidów]], panujący w latach 1316-1335.
Był synem [[Oldżajtu]]. W chwili śmierci ojca miał zaledwie dwanaście lat. W okresie jego małoletności regentem był głównodowodzący armią - [[Czoban]]. Objęcie władzy przez regenta oznaczało koniec wpływów wezyra [[Raszidoddin|Raszid ad-Dina]]. Został oskarżony o otrucie [[Oldżajtu]], co było o tyle łatwe, że był on osobistym lekarzem ilchana. Raszid został uznany za winnego i skazany na śmierć 7 lipca 1318 wraz ze swoim niepełnoletnim synem, który miał mu pomagać w dokonaniu zbrodni<ref>[[Bogdan Składanek]], ''Historia Persji'', t. 2, Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog 2003, s. 280.</ref>. Okres małoletności ilchana to okres wzmocnienia pozycji koczowniczej arystokracji. Czoban otoczony krewnymi czuł bezkarność, czesto dochodziło do rebelii. Już w 1319 wybuchło powstanie w [[Chorasan]]ie, kierowane przez uciekiniera z ułusu czagatajskiego, [[Jasawur]]a, który skorzystał z kolejnej wojny Ilchanidów ze Złotą Ordą. Czoban jednak ostatecznie pokonał go i wyparł wojska Złotej Ordy z terenów Kaukazu. Z kolei w 1320 mamelucy najechali podległą Ilchanidom [[Armenia Mała|Małą Armenię]]. Konflikt rozwiązano na drodze negocjacji. Ostatecznie po 60 latach wojen w roku 1323 mamelucy i Ilchanidzi zawarli trwały pokój. W roku 1322 zbuntował się syn Czobana - Timurtasz. Ogłosił się on niezależnym władcą w Anatolii.
== Bibliografia ==
|