Jozafat Kuncewicz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
. |
|||
Linia 39:
Latem 1617 na kapitule zakonnej w Nowogrodowicach Jozafat otrzymał od metropolity Józefa Welamina Rutskiego nominację na koadiutora [[archieparchia połocka (unicka)|archidiecezji połockiej]] z prawem następstwa oraz biskupa witebskiego i mścisławskiego. Święcenia biskupie otrzymał 12 listopada 1618 w Wilnie, po czym wyruszył do Połocka, by odbyć [[ingres]]<ref>T. Żychniewicz, ''Jozafat Kuncewicz'', s. 71–72.</ref>. W momencie objęcia przez niego urzędu parafie unickie były w zdecydowanej mniejszości w stosunku do tych, które nie chciały unii przyjąć<ref name="bołtryk" />. Prawosławie było w regionie wyznaniem zakorzenionym od stuleci, podczas gdy Kościół katolicki (także obrządku łacińskiego) zaznaczył silniej swoją obecność dopiero w II poł. XVI stulecia. Ponadto dwaj pierwsi uniccy arcybiskupi połoccy [[Herman Zahorski]] i [[Gedeon Brolnicki]] nie działali zbyt aktywnie na rzecz szerzenia unii<ref name="kempa94" />. Jozafat Kuncewicz, znany ze swojej pobożności, gorliwości i szczerego oddania katolicyzmowi miał swoją pracą duszpasterską naprawić sytuację administratury<ref name="kempa94" />. Faktycznie natychmiast po przyjeździe do Połocka przystąpił do wprowadzenia reform w diecezji. Wprowadził obowiązek odprawiania codziennie Świętej Liturgii, wizytował parafie, usuwał z beneficjów kościelnych duchownych alkoholików i wdowców, którzy ożenili się ponownie. Po śmierci arcybiskupa [[Gedeon Brolnicki|Gedeona Brolnickiego]] w 1618 został arcybiskupem połockim. Wystąpił przeciwko nadużyciom świeckich fundatorów, którzy ingerowali w sprawy duchowne i przyswajali sobie kapitały i dobra cerkiewne, traktując duchowieństwo jak poddanych<ref>T. Żychniewicz, ''Jozafat Kuncewicz'', s. 74–75.</ref>. Regularnie głosił kazania<ref name="unici" />. Wydał regulamin dla kapłanów i katechizm, publikował również teksty polemiczne uzasadniające słuszność zawarcia unii<ref name="unici" />. Argumenty na korzyść unii formułował w oparciu o interpretację kronik ruskich i prawosławnych tekstów liturgicznych<ref name="unici" /><ref group="uwaga">Jozafat Kuncewicz władał językami ruskim i polskim, natomiast [[łacina|łaciny]] nigdy się nie nauczył. Por. biogram w PSB.</ref>.
W dialogu z prawosławnymi przeciwnikami unii, których na wschodzie kraju było wielu, nie ukrywał swojego ruskiego pochodzenia, zdobywając zwolenników pokorą i ubóstwem (w pałacu arcybiskupim mieszkał w najmniejszej izbie, oddając pozostałe pomieszczenia na użytek bezdomnych). Metropolita [[Józef Welamin Rutski|Rutski]], widząc arcybiskupa połockiego chodzącego w kapturze i w habicie bazyliańskim chciał sprawić mu odzież jedwabną – jak przystało na ruskiego władykę. Przekazał mu na ten cel odpowiednie fundusze. Jozafat jednak wykazał się niesubordynacją i datek obrócił na ozdobę [[sobór św. Zofii w Połocku|soboru Mądrości Bożej w Połocku]]<ref>T. Żychniewicz, ''Jozafat Kuncewicz'', s. 77.</ref>. Prowadził życie ascety<ref name="unia"/><ref name="psb"/> według prawosławnej reguły mniszej [[Nil Sorski|Nila Sorskiego]] i pism [[Symeon Nowy Teolog|Symeona Nowego Teologa]]<ref name="unia">''Unia to cierpienie. Ze slawistą, znawcą starobułgarskiej literatury, profesorem Uniwersytetu w Wielkim Tyrnowie w Bułgarii Dymitrem Kenanowem rozmawia Anna Radziukiewicz'', "Przegląd Prawosławny", nr 10 (232), październik 2004</ref>.
=== Konflikt z dyzunitami ===
| |||