Humanizm renesansowy: Różnice pomiędzy wersjami

Humanizm epoki odrodzenia swoim antropocentryzmem przeciwstawiał się niektórym tendencjom [[filozofia średniowieczna|średniowiecza]] (szczególnie [[teocentryzm]]owi), w związku z czym nawiązywał do idei [[starożytność|starożytności]]. Naczelne hasło humanizmu zaczerpnięte zostało z rzymskiego utworu komediopisarza [[Terencjusz]]a [[II wiek p.n.e.|II w. p.n.e.]] pt. ''Sam siebie karząc'' (''Samoudręczyciel''). Hasłem humanizmu stała się maksyma Terencjusza: ''Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest mi obce'' ([[łacina|łac.]] ''homo sum et nihil humani a me alienum esse puto.''). Popularne jest też stwierdzenie [[Protagoras]]a ''[[Człowiek jest miarą wszechrzeczy]]'' jak i zawarte w słynnej „Mowie o godności człowieka” Giovanniego Pico della Mirandoli słowa: „Człowiek jest kowalem swojego losu” (łac. Homo fortunae suae ipse faber). Również renesansowe przemiany religijne były objawem tych przemian. Już późnośredniowieczny ruch ''[[devotio moderna]]'' kładł większy nacisk na indywidualne podejście do wiary. W XVI w. stało się ono jedną z głównych tez [[protestantyzm]]u, ale miało swój wyraz również w [[katolicyzm]]ie (np. u [[Ignacy Loyola|Ignacego Loyoli]])<ref>{{Cytuj | autor = Emerich Coreth, Harald Schöndorf |tytuł = Filozofia XVII i XVIII wieku | wydawca = Wydawnictwo Marek Derewiecki | miejsce = Kęty |data = 2006|s=11-12}}</ref>.