Jan Woźnicki: Różnice pomiędzy wersjami

Po odzyskaniu niepodległości, od 1919 członek Zarządu Głównego PSL „Wyzwolenie” i z jego listy [[Posłowie na Sejm Ustawodawczy (1919-1922)|poseł na Sejm Ustawodawczy]] oraz sekretarz klubu sejmowego PSL „Wyzwolenie”. w 1919 złożył wniosek w sejmie w sprawie nadużyć dokonywanych przez policję państwowa i wojsko w czasie tłumienia strajków chłopskich<ref>Stanisław Giza. ''Kalendarz wydarzeń historii [[Ruch ludowy|ruchu ludowego]] 1895-1965.'' Warszawa 1967, s. 120.</ref>. W 1920, w czasie najścia[[Wojna polsko-bolszewicka|wojny bolszewikówpolsko-radzieckiej]], w liczbie 10 najwybitniejszych członków Sejmu został wybrany na członka Rady Obrony Państwa. Był członkiem Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa w 1920 roku<ref>''Obrona państwa w 1920 roku'', Warszawa 1923, s. 19.</ref>. Na stanowisku tym był przez cały czas zwolennikiem walki bezwzględnej aż do honorowego zwycięstwa. W 1922 wybrany był z list państwowych PSL „Wyzwolenie” do Sejmu i do Senatu. Zrzekł się mandatu poselskiego, a został senatorem [[Senatorowie I kadencji Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (1922-1927)|I kadencji]]. Klub „Wyzwolenia” w Senacie wybrał go na swego prezesa, które to stanowisko piastował przez cały czas kadencji Senatu. Był nie tylko liderem swego Klubu w Senacie, ale i przywódcą całej lewicy w tej Izbie. Liczne były jego wystąpienia i przemówienia, które zjednały mu uznanie całego parlamentu, nieraz bez różnicy stronnictw. Od początku istnienia Senatu był jego wicemarszałkiem, pełniąc często z dużym taktem obowiązki marszałka. Oprócz tego był członkiem Komisji Skarbowo-Budżetowej, interesując się zawsze sprawami oświatowymi.