Dobra wiara: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Kocio (dyskusja | edycje)
Zobacz też
drobne redakcyjne
Linia 1:
'''Dobra wiara''' ([[łacina|łac.]] ''bona fides'', por. ''bona fide''<ref>[http://www.merriam-webster.com/dictionary/bona+fide Definicja ''bona fide'' w słowniku Merriam-Webster.com]</ref> [[łacina|łac.]] – "działający w dobrej wierze") – [[domniemanie|domniemaniemdomniemanie prawne]] i zarazem jedno z najważniejszych pojęć [[Prawo cywilne|prawa cywilnego]]. W Polsce unormowana została w artykule 7 [[Kodeks cywilny|Kodeksu cywilnego]], który dzieli osoby na te będące w "dobrej" i te będące w "złej" wierze.
 
Co istotne, pojęcie to odnosi się do intencji danej osoby, niezależnie od rezultatu, jaki przyniosły jej działania. Funkcjonuje już od czasów [[prawo rzymskie|prawodawstwa rzymskiego]]<ref>Szymańska, A. (2003) "Actio civilis in factum – actio praescriptis verbis w responsach Labeona" w ''Studia Iuridica'', nr XLI, str. 293-306</ref>. Występuje zarówno w prawie anglosaskim, jak i kontynentalnym<ref>[http://ps.infor.pl/index.php?act=mprasa&sub=article&id=94186 Pęczyk-Tofel A. i Tofel, M. S. (2010) "Aktualności i orzecznictwo: Uchwała Sądu Najwyższego z 22 października 2009 r., sygn. akt III CZP 63/09" w ''Prawo spółek: komentarze - praktyka - orzecznictwo'', wydanie internetowe, data dostępu 15.09.10]</ref>.
Linia 10:
Ponieważ Kodeks cywilny uzależnia w bardzo wielu przypadkach skutki prawne od istnienia "dobrej" lub "złej" wiary, domniemanie to ma kolosalne znaczenie w całym orzecznictwie cywilnym, tym bardziej, że wiąże [[sąd]] do momentu, gdy nie zostanie obalone.
 
Przykładowo, jednym z wyjątków od zasady ''nemo plus iuris in alium trasferre potest quam ipse habet'' ("nie można przenieść na inny podmiot więcej praw, niż się samemu posiada") jest [[rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych]]: nabywca prawa na nieruchomości, mającej urządzoną księgę wieczystą, nabywa odpłatnie prawo ujawnione w księdze wieczystej nawet w przypadku, jeżeligdy nabył je od osoby, która jest wpisana do tej księgi jako uprawniona niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Jednak koniecznym warunkiem skuteczności takiej czynności jest działanie ''bona fide''. Podobnie, [[zasiedzenie]] rzeczy ruchomej, zgodnie z art. 174 [[Kodeks Cywilny|K.C.]], może mieć miejsce jedynie w dobrej wierze – co jest zasadą sięgającą jeszcze prawa rzymskiego<ref>Zielonacki, J. (1862) ''Nauka o posiadaniu i o zasiedzeniu własności według prawa rzymskiego'', Lwów: Drukarnia E. Winiarza</ref>.
 
Analogicznie brak dobrej wiary również ma w prawie określone skutki. Przykładowo, zgodnie z art. 214 [[kodeks postępowania cywilnego|kodeksu postępowania cywilnego]], nieuzasadnione spowodowanie odroczenia rozprawy może być powodem ukarania strony lub jej pełnomocnika grzywną, jeżeli sąd uzna, że działano w złej wierze.