|
twoja stara to pou
[[Plik:Ecumenism symbol.jpg|thumb|240px|Symbol ekumenizmu]]
'''Ekumenizm''' lub '''ruch ekumenicznyekumenic''' (z [[język grecki|gr.]] οικουμένη – ''oikumenee'' – zamieszkana ziemia)<ref>E. Ozorowski, ''Słownik podstawowych pojęć teologicznych'', s. 76.</ref> – ruch w obrębie [[Chrześcijaństwo|chrześcijaństwa]] dążący do przywrócenia pierwotnej jedności pomiędzy rozlicznymi wyznaniami chrześcijańskimi w ramach jednego, świętego, powszechnego i apostolskiego [[Kościół powszechny|Kościoła]]<ref>Por. Przyjmowane przez większość denominacji [[nicejsko-konstantynopolitańskie wyznanie wiary]]: ''Wierzę (wierzymy) w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół''.</ref>.
Głównym narzędziem ekumenizmu jest dialog i wspólna [[modlitwa]]. Zasięg dialogu ekumenicznegonego może obejmować lokalne, regionalne, krajowe bądź światowe chrześcijańskie wspólnoty religijne, a jego forma może przybrać zarówno porozumienia dwustronne, jak i wielostronne. Największą i najbardziej wpływową reprezentację ruchu ekumenicznegonajbardziejekumenicznego stanowi [[Światowa Rada Kościołów]], obejmująca dialogiem ponad 350 [[Kościół (teologia)|Kościołów]] tradycji [[Protestantyzm|protestanckiej]], [[Anglikanizm|anglikańskiej]], [[Starokatolicyzm|starokatolickiej]] i [[Prawosławie|prawosławnej]] w ponad 120 państwach<ref name="Rawicz243">''Religie świata. Encyklopedia'', red. J. Rawicz i in., s. 243.</ref>.
== Historia ruchu ekumenicznego ==
=== Początki ruchu ===
Ruch ekumeniczny narodził się w XIX wieku pod wpływem przewrotów politycznych i szerzącego się zeświecczeniaześwienia społeczeństwa. Druga połowa XIX wieku to okres powstawania międzynarodowych związków chrześcijańskich (np. Alians Ewangeliczny) i światowych związków wyznaniowych (np. Konferencja Biskupów Anglikańskich w Lambeth)<refLambetla name="Rawicz243"późniejszych podobnych wydarzeń. Powołany podczas konferencji Komitet Kontynuacji Pracy w 1921 roku przekształcił [[Międzynarodowa Rada Misyjna|iędzy]]<nowiki/>mu nurtowi ruchu ekumenicznego. W [[Dwudziestolecie międzywojenne|dwudziestoleciu międzywojennym]] powstały także dwa kolejne nurty – doktrynalny i praktyczny, reprezentowane odpowiednio przez [[Komisja Wiara i Ustrój Kościoła|Komisję Wiara i Ustrój Kościoła]] oraz [[Komisja Praktyczne Chrześcijaństwo|Komisję Praktyczne Chrześcijaństwo]]. W ich pracach brali udział przedstawiciele Kościołów anglikańskich, protestanckich, prawosławnych i starokatolickich. Komisja Wiara i Ustrój Kościoła skupiła się nracacne konferencje o zasięgu światowym w [[Lozanna|Lozannie]] w 1927 roku inburgu w 1937 roku. Komisja Praktyczne Chrześcijaństwo dążyła do uświadomienia chrześcijanom potrzeby pokojowego rozwiązania konfliktów na tle religijnym. Komisja ta zorganizowała światowe konferencje w [[Sztokholm]]ie w 1925 roku i [[Oksford]]zie w 1937 roku. W 1938 roku nurty doktrynalny i praktyczny połączyły się, powołując [[Komitet Tymczasowy Światowej Rady Kościołów]].
W 1910 roku w [[Edynburg]]u odbyła się [[I Światowa Konferencja Misyjna w Edynburgu|I Światowa Konferencja Misyjna]], która zapoczątkowała następną fazę rozwoju ruchu ekumenicznego, stając się wzorem do naśladowania dla późniejszych podobnych wydarzeń. Powołany podczas konferencji Komitet Kontynuacji Pracy w 1921 roku przekształcił się w [[Międzynarodowa Rada Misyjna|Międzynarodową Radę Misyjną]], dając początek misyjnemu nurtowi ruchu ekumenicznego. W [[Dwudziestolecie międzywojenne|dwudziestoleciu międzywojennym]] powstały także dwa kolejne nurty – doktrynalny i praktyczny, reprezentowane odpowiednio przez [[Komisja Wiara i Ustrój Kościoła|Komisję Wiara i Ustrój Kościoła]] oraz [[Komisja Praktyczne Chrześcijaństwo|Komisję Praktyczne Chrześcijaństwo]]. W ich pracach brali udział przedstawiciele Kościołów anglikańskich, protestanckich, prawosławnych i starokatolickich. Komisja Wiara i Ustrój Kościoła skupiła się na pracach, związanych z zacieraniem różnic w doktrynach i strukturach kościelnych. Jej pracom zostały poświęcone konferencje o zasięgu światowym w [[Lozanna|Lozannie]] w 1927 roku i Edynburgu w 1937 roku. Komisja Praktyczne Chrześcijaństwo dążyła do uświadomienia chrześcijanom potrzeby pokojowego rozwiązania konfliktów na tle religijnym. Komisja ta zorganizowała światowe konferencje w [[Sztokholm]]ie w 1925 roku i [[Oksford]]zie w 1937 roku. W 1938 roku nurty doktrynalny i praktyczny połączyły się, powołując [[Komitet Tymczasowy Światowej Rady Kościołów]].
W 1948 roku w [[Amsterdam]]ie odbyło się I Zgromadzenie Ogólne, w którym wzięli udział przedstawiciele 147 Kościołów<ref name="Rawicz244">''Religie świata. Encyklopedia'', red. J. Rawicz i in., s. 244.</ref>: 351 delegatów, głównie protestanckich i mniejszych starożytnych [[Kościoły orientalne|Kościołów orientalnych]] (przedchalcedońskich) z 44 krajów. W Zgromadzeniu brała też udział niewielka delegacja [[Patriarchat Konstantynopolitański|Patriarchatu Konstantynopola]] i [[Grecki Kościół Prawosławny|Greckiego Kościoła Prawosławnego]]. Nie uczestniczyły w spotkaniu [[Rosyjski Kościół Prawosławny]] i [[Kościół katolicki]]. Pierwsza sesja została oficjalnie zapoczątkowana ekumenicznym nabożeństwem, sprawowanym 22 sierpnia 1948 roku w [[Nieuwe Kerk (Amsterdam)|Nieuwe Kerk]]<ref>W. A. Visser't Hooft, ''The Genesis of the World Council of Churches'', w: ''A History of The Ecumenical Movement 1517–1948'', red. R. Rose, S. C. Neill, s. 719.</ref>. Wynikiem zjazdu było powołanie [[Światowa Rada Kościołów|Światowej Rady Kościołów]]. Mimo iż w skład Rady weszli reprezentanci Patriarchatu Konstantynopola, Greckiego Kościoła Prawosławnego oraz Kościołów przedchalcedońskich i starokatolickich, jej skład przez prawie półtorej dekady pozostawał zdominowany przez przedstawicieli Kościołów protestanckich [[Europa Zachodnia|Europy Zachodniej]] i [[Ameryka Północna|Ameryki Północnej]], co niekorzystnie odbijało się na kierunku jej pracy ekumenicznej. Przełom nastąpił podczas III Zgromadzenia Ogólnego Światowej Rady Kościołów, który miał miejsce w 1961 roku [[Nowe Delhi|Nowym Delhi]]. Do Światowej Rady Kościołów przyłączyły się Międzynarodowa Rada Misyjna, wszystkie Kościoły prawosławne [[Europa Środkowo-Wschodnia|Europy Środkowo-Wschodniej]], kilkanaście Kościołów różnych tradycji z [[Afryka|Afryki]] i [[Azja|Azji]] i dwa [[Pentekostalizm|Kościoły w tradycji zielonoświątkowej]]. Światowa Rada Kościołów stała się głównym nierzymskokatolickim reprezentantem ruchu ekumenicznego<ref name="Rawicz244"/>.
|
