Zuchy: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Wycofano edycje użytkownika 91.218.208.246 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to 79.191.186.151. |
|||
Linia 8:
== Historia ruchu zuchowego w Polsce ==
Pierwsze próby pracy z dziećmi w wieku wczesnoszkolnym podejmowano w Polsce jeszcze przed I wojną światową. Tworzono wówczas zastępy "''biszkoptów''". Latem [[1914]] [[Olga Małkowska
W [[1917]] hm. [[Jan Mauersberger]] podjął próbę opracowania nowego systemu wychowania najmłodszych członków [[Związek Harcerstwa Polskiego|ZHP]] i zaproponował, by nazwać ich zuchami. Pomysły Mauersbergera uporządkowała [[Jadwiga Zienkiewiczówna]] w roku [[1918]] w książce pt. ''Związek zuchów, czyli młodych harcerzy''. W tym samym roku zaczęły powstawać pierwsze gromady Wilcząt w Polsce. Tworzyło je przede wszystkim harcerstwo męskie, korzystając z doświadczeń angielskiej organizacji skautowej. Organizowane były w miastach i skupiały chłopców w wieku 8-12 lat ze środowisk inteligenckich. Oficjalną odznaką przynależności do gromady była główka wilczka noszona na [[beret|berecie]].▼
▲W tym samym roku zaczęły powstawać pierwsze gromady Wilcząt w Polsce. Tworzyło je przede wszystkim harcerstwo męskie, korzystając z doświadczeń angielskiej organizacji skautowej. Organizowane były w miastach i skupiały chłopców w wieku 8-12 lat ze środowisk inteligenckich. Oficjalną odznaką przynależności do gromady była główka wilczka noszona na [[beret|berecie]].
[[Plik:Sloneczko zuchowe.png|thumb|250px|"Słoneczko zuchowe" odznaka zuchów dziewcząt przed II wojną światową]]
Ruch zuchowy żeński przejął inicjatywę opracowywania metodyki pracy gromad i w [[1920]] w gromadzie "Szafirowych zuchów" z [[Włocławek|Włocławka]] powstał pomysł oznaczania stopni zuchowych srebrnymi gwiazdkami umieszczanymi nad górną kieszenią mundurka. Od [[1922]] wprowadzono też słowa "[[Obietnica zucha|obietnica]]" zamiast "[[Przyrzeczenie Harcerskie|przyrzeczenie]]", "zuch" zamiast "wilczek" oraz "gromada" zamiast "drużyna".
W [[1923]] roku ukazał się w przekładzie [[Tadeusz Strumiłło (pedagog)|Tadeusza Strumiłły]] pierwszy tomik "Wilcząt" [[Robert Baden-Powell|Roberta Baden-Powella]], który został uznany za podstawowy podręcznik do pracy z zuchami. Jego drugą część "Sprawności wilczęce" wydano w [[1928]] roku.
Linia 24 ⟶ 20:
W [[1927]] w organizacji żeńskiej było 45 gromad zuchowych, w męskiej zaś 7 drużyn wilcząt. W tymże roku pojawiła się też koncepcja przejęcia przez ruch zuchowy żeński gromad wilczęcych. Nie doszło do realizacji tego pomysłu ponieważ różnice w metodyce były zbyt duże.
Na początku [[lata 30. XX wieku|lat 30.]] tworzeniem nowej koncepcji pracy z zuchami
Tak żywiołowy wzrost liczby zuchów spowodował konieczność intensywnego szkolenia kadry. W [[1933]] ukazała się kolejna książka Aleksandra Kamińskiego – "Książka wodza zuchów" – podręcznik pracy z zuchami, zaś [[Jadwiga Zwolakowska]] wydała podręcznik ''W gromadzie zuchów'', a następnie ''Piosenki i tańce zuchowe'', ''Opowiadania zuchowe'', ''Gry zuchowe''. Efektem jej współpracy z [[Aleksander Kamiński|Aleksandrem Kamińskim]] była wspólna dla chłopców i dziewcząt rota ''Prawa zucha'', przyjęta w październiku [[1934]]. Nastąpił żywiołowy rozwój gromad zuchowych. Jednocześnie ujednolicano i ulepszano formy pracy.
|