Rosyjskie drużyny oficerskie na Ukrainie: Różnice pomiędzy wersjami

Po przejęciu władzy na [[Ukraina|Ukrainie]] przez hetmana [[Pawło Skoropadski]]ego pod koniec kwietnia 1918 r., w różnych miastach, a zwłaszcza w [[Kijów|Kijowie]], zebrały się duże ilości oficerów b. armii carskiej, którzy zbiegli z terenów zajętych przez bolszewików. Do lata 1918 r. w Kijowie znalazło się ok. 50 tys. oficerów, w [[Odessa|Odessie]] – ok. 20 tys., w [[Charków|Charkowie]] – ok. 12 tys., w [[Dniepropetrowsk|Jekaterynosławiu]] – ok. 8 tys. W Charkowie powstała organizacja oficerska, która sformowała batalion, liczący ok. 1 tys. ludzi. W rezerwie pozostawało ok. 2 tys. oficerów. W Kijowie z tamtejszych oficerów rozpoczęto formowanie Specjalnego Korpusu gen. Bujwida i Mieszanego Korpusu gen. [[Lew Kipriczew|Lwa N. Kipriczewa]] Gwardii Narodowej. W poszczególnych miastach powstawały drużyny oficerskie (np. [[Ochotniczy Starobielski Oddział Oficerski]]). Największa [[Kijowska Ochotnicza Drużyna Oficerska|drużyna]] w sile pułku piechoty istniała w Kijowie. Wchodziły one w skład sił zbrojnych Hetmanatu na zasadzie oddziałów sojuszniczych. Pełniły zadania ochronne, ale faktycznie ich rolą była samoobrona. Po wybuchu powstania petlurowskiego w poł. listopada, tworzenie obu korpusów zostało przyśpieszone. Hetman zdawał sobie sprawę, że jedynie jednostki wojskowe złożone z Rosjan są realną siłą bojową mogącą stawić opór oddziałom [[ataman]]a [[Symon Petlura|Semena Petlury]]. Pawło Skoropadski próbował też nawiązać kontakt z dowództwem [[Armia Ochotnicza (Rosja)|Armii Ochotniczej]] gen. [[Anton Denikin|Antona I. Denikina]]. Wszystkie te działania zakończyły się jednak niepowodzeniem, gdyż drużyny oficerskie osiągnęły liczebność jedynie ok. 6–8 tys. rosyjskich oficerów. Zdecydowana większość Rosjan pozostała wroga wobec władz Hetmanatu. Na czele oddziałów rosyjskich w armii Hetmanatu 5 listopada 1918 r. stanął początkowo książę gen. [[Fiodor Keller|Fiodor A.Arturowicz Keller]], ale wobec niesubordynacji zastąpił go 26 listopada książę gen. [[Aleksandr Dołgorukow|Aleksandr N. Dołgorukow]]. Stosunki rosyjskich oficerów z ostatnim były jednak złe, a pogorszyły się jeszcze bardziej po aresztowaniu w Kijowie przedstawiciela Armii Ochotniczej gen. [[Piotr Łomnowski|Piotra N. Łomnowskiego]], który wydał rozkaz podporządkowania się rosyjskich drużyn oficerskich Białym. Po zdobyciu Kijowa przez petlurowców pod koniec grudnia 1918 r., do niewoli dostało się ok. 500 oficerów. Podczas walk zginęło ok. 400 Rosjan. Do jeńców Ukraińcy dołączyli oficerów wziętych do niewoli na Połtawszczyźnie i Czernichowszczyźnie. Część oficerów, którzy mogli powołać się na obce obywatelstwo, a także Kozacy i Ukraińcy, została zwolniona. Około 450 jeńców zostało wywiezionych do [[Niemcy|Niemiec]]. W rejonie [[Połtawa|Połtawy]] poddania się wojskom petlurowskim odmówili żołnierze zorganizowanego przez oficerów [[Samodzielny Połtawski Batalion Ochotniczy|Samodzielnego Połtawskiego Batalionu Ochotniczego]], do których dołączyli oficerowie Samodzielnego Korpusu na czele z ppłk. Korolkowym i kadrami 34 Sewskiego Pułku Piechoty pod dowództwem płk. S.M. Ratmanowa. Postanowiono przebić się w kierunku [[Krzemieńczuk]]a. Jednakże część oddziałów płk. S.M. Ratmanowa skapitulowała przed Niemcami, zaś pozostali 22 grudnia postanowili samodzielnie przebijać się w kierunku Odessy. W tej sytuacji rozpoczęto rozmowy z petlurowcami, w wyniku czego 27 grudnia Rosjanie poddali się Ukraińcom. Część z nich została rozstrzelanych, zaś pozostali byli wywiezieni do Niemiec, gdzie osadzono ich w obozach dla internowanych.