Jean-Philippe Rameau: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m sekcja |
Dokładniejszy opis wystawień dzieł kompozytora w Polsce. |
||
Linia 42:
Wznowienie jednoczęściowej opery (tzw. Acte de Ballet) ''Pygmalion'' w 1751 roku przyniosło kompozytorowi laur zwycięstwa. Niestety już w następnym roku, po przedstawieniu intermezza ''La serva padrona'' [[Giovanni Battista Pergolesi|Pergolesiego]] wybuchł nowy spór, którego stronami byli zwolennicy lekkiego stylu włoskiego i tradycyjnego stylu francuskiego. W sporze między zwolennikami włoskiej ''opera buffa'' (buffoniści) i francuskiej ''tragédie lyrique'' (antybuffoniści) opowiedział się za tradycją francuską (Erreurs sur la musique dans l’Encyclopédie z 1755 roku). W sporze tym tradycjonaliści przegrali i utwory sceniczne Rameau powoli popadły w zapomnienie.
Renesans twórczości Rameau nastąpił w drugiej połowie XX wieku. Początkowo do repertuaru filharmonicznego powróciły utwory klawesynowe. Wraz ze wzrostem zainteresowania muzyką dawną i grą na oryginalnych instrumentach zaczęto wystawiać opery. W 1956 roku na festiwalu w [[Aix-en-Provence]] wystawiono Ballet Bouffon ''Platée''. Pod koniec lat 60. nagrano na płyty ''Hippolyte et Aricie'', gdzie Fedrę kreowała Janet Baker. W latach 70. utwory Rameau nagrywali: Nicolaus Harnoncourt (''Castor et Pollux'') i Jean-Claude Malgoire (''Hippolyte et Aricie''). Kolejne dziesięciolecia przyniosły nowe realizacje fonograficzne, których dyrygentami byli: Nicholas McGegan, Sigiswald Kujken, John Eliot Gardiner, William Christie, Marc Minkowski. Obecnie utwory sceniczne kompozytora są
{{fakt|W historii muzyki fundamentalne znaczenie mają prace teoretyczne Rameau, w których stworzył podstawy harmoniki funkcyjnej i systemu dur-moll.|data=2015-03}}
| |||