Bitwa pod Issos (194): Różnice pomiędzy wersjami

W wyniku zwycięstwa w [[bitwa pod Kius|bitwie pod Kius]], Septymiusz Sewer we wrześniu 194 n.e. opanował [[Cylicja|Cylicję]]. Wkrótce pod [[Issos]] doszło do decydującego starcia w całej wojnie. Wojska [[Pescenniusz Niger|Pesceniusza Nigra]] w sile 40–50 tys. ludzi zajęły pozycje na wzgórzu górującym nad stromą równiną. Mniej liczne ale bardziej doświadczone wojska Septymiusza Sewera dowodzone przez [[Publius Cornelius Anullinus|Anullinusa]] ustawiły się naprzeciwko wroga. Na tyłach obu armii znajdowały się obozy wojskowe. Atak rozpoczęli o świcie żołnierze Sewera, uderzając formacją [[Testudo (szyk)|testudo]] na pozycje Nigra położone na wzgórzu. Atak ten został odparty. Następnie wojska Nigra rozpoczęły marsz w dół zbocza spychając przeciwnika w kierunku obozu. W tym momencie rozpętała się gwałtowna burza, która osłabiła impet atakujących żołnierzy Nigra. Równocześnie jazda Sewera obeszła flanki przeciwnika, atakując go od tyłu. Sytuację zamieszania w szeregach wojsk Nigra wykorzystał Anullinus, który zaatakował od frontu. Atak z dwóch stron spowodował panikę w szeregach wojsk Nigra, z których tylko części udało się wyjść z okrążenia. Około 20 tys. żołnierzy Nigra poległo podczas bitwy i w trakcie ucieczki do [[Antiochia (Turcja)|Antiochii]]. Los Pescenniusza Nigra dopełnił się w mieście. Cesarza pojmano, odcinając mu głowę, którą następnie odesłano do Sewera. Dopiero w następnym roku w grudniu 195 w ręce zwycięzców wpadło [[Bizancjum (miasto)|Bizancjum]], które na wieść o śmierci cesarza nie poddało się bez walki, za co zostało doszczętnie zburzone{{odn|Gazda|2008|s=214–215}}{{odn|Krawczuk|1991|s=263}}{{odn|Herodian|loc=''Historia Cesarstwa Rzymskiego'' III, 3–4}}.