Granica emiracko-omańska

Granica emiracko-omańska – granica międzypaństwowa dzieląca terytoria ZEA i Omanu o długości 410 kilometrów.

Przebieg granicy

Granica ta rozpoczyna się od styku granic Arabii Saudyjskiej, ZEA i Omanu nieopodal Umm az-Zamul( 22° 41′ 50″ N ,55° 12′ 55″ E ) na pustyni Ar Rab al-Chali.[1]. Następnie kieruje się na północ, za Al-Arad, przybiera kierunek wschodni, biegnie przez Dżabal Hatif (1240 m np. m), dochodzi do oazy al-Burajmi pozostawiając po stronie emirackiej Mazyad i Al-Ajn. Ponownie kieruje się na północny wschód, łukami przecina Góry Hadżar pozostawiając po stronie emirackiej Fili, Masfut ,przecina Dżabal Hatta (1311 m n.p.m.) i dochodzi do wybrzeża Zatoki Omańskiej w Khatmat Malahah. Kolejny odcinek granicy emiracko – omańskiej to granica omańskiej enklawy Madha (na terytorium Szardży) i z enklawą Szardży (Nahwa) wewnątrz enklawy Madhy.[2] Następny odcinek granicy emiracko (Ras al.-Chajma) – omańskiej (Musandam .Ras al.–Dżibal) biegnie od Dibba al-Hisn nad Zatoką Omańską, przecina góry Hadżar i dochodzi do Cieśniny Ormuz pomiędzy Asz –Szam (ZEA) i Tibat (Oman).

Granica kształtowała się od 1955 r jako kompromis pomiędzy żądaniami terytorialnym Arabii Saudyjskiej, Abu Zabi i Maskatu. . Ostatecznie zatwierdzona została w 2002 r.[3] Z 7 emiratów tworzących ZEA tylko emirat Umm al-Kajwajn nie graniczy z Omanem.