Jan Szklarek: Różnice pomiędzy wersjami

Był synem Jana Szklarka, właściciela majątku ziemskiego i Heleny z domu Płońskiej. Uczęszczał do szkoły miejskiej i gimnazjum państwowego w Kijowie. W 1913 podjął studia na Wydziale Medycznym [[Kijowski Uniwersytet KijowskiNarodowy im. Tarasa Szewczenki |Uniwersytetu Kijowskiego]]. W maju 1915 musiał je przerwać, gdyż został powołany do [[Armia Imperium Rosyjskiego|armii rosyjskiej]]. Skierowano go do Szkoły Oficerów Kawalerii w [[Kirowohrad|Jelizawietgradzie]], którą ukończył w październiku 1916. Walczył w szeregach 1 Pułku Kozackiego w rejonie [[Baranowicze|Baranowicz]].

Pełnił służbę w [[7 Pułk Strzelców Konnych Wielkopolskich|7 Pułku Strzelców Konnych]] w [[Poznań|Poznaniu]]<ref>Wykazywany, jako oficer 7 Pułku Strzelców Konnych w "Rocznikach Oficerskich" z 1924, 1928 i 1932 r.</ref>. W 1926 został urlopowany z wojska z powodu odmowy udziału w [[zamachprzewrót majowy|zamachu majowym]] [[Józef Piłsudski|Józefa Piłsudskiego]]. Jednakże już w styczniu 1927 został przywrócony do czynnej służby wojskowej. Otrzymał przydział do [[Dowództwo Okręgu Korpusu nrNr III w Grodnie|Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III]] w Grodnie jako kierownik placówki wywiadowczej na obszar [[Litwa|Republiki Litewskiej]]. Od 1937 był kierownikiem transportu kolejowego DOK III.

W czerwcu 1941, po inwazji niemieckiej na [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], zaangażował się w działalność konspiracyjną – początkowo w szeregach ZWZ-AK, a od kwietnia 1943 w Narodowej Organizacji Wojskowej. Został inspektorem Okręgu Białostockiego i komendantem szkoły podchorążych. W tym czasie otrzymał awans do stopnia majora. Jednocześnie już od września 1941 był dowódcą oddziału partyzanckiego działającego na Białostocczyźnie. Do najważniejszych jego akcji bojowych należało schwytanie w zasadzce 1 maja 1943 w majątku [[Poryte-Jabłoń]] koło [[Łomża|Łomży]] ministra [[III Rzesza|Rzeszy]] i generalnego gubernatora Ost [[Alfred Rosenberg|Alfreda Rosenberga]]. Wymieniono go na 402 aresztowanych Polaków z więzień w [[Białystok|Białymstoku]], [[Grajewo|Grajewie]], Łomży i [[Szczuczyn (województwo podlaskie)|Szczuczynie]]. Niemcy zobowiązali się także do nie podejmowania represji wobec miejscowej ludności. Ponadto oddział mjr. J. Szklarka m.in. w sierpniu 1943 rozbił obóz pracy w [[Knyszyn]]ie, uwalniając osadzonych tam Polaków, w czerwcu 1944 zwycięsko walczył z niemieckimi oddziałami pancernymi i 285 Batalionem [[Waffen-SS]], w lipcu i sierpniu tego roku podczas ofensywy sowieckiej prowadził liczne działania dywersyjne na tyłach frontu w [[Puszcza Augustowska|Puszczy Augustowskiej]] i [[Puszcza Knyszyńska|Knyszyńskiej]].

28 marca 1946 został aresztowany przez [[Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego|UB]]. [[Wojskowe sądy rejonowe|Wojskowy Sąd Rejonowy]] w Warszawie skazał go 10 grudnia tego roku na karę śmierci. Został stracony 18 lutego 1947 w [[więzienieAreszt Śledczy mokotowskieWarszawa-Mokotów|więzieniu mokotowskim]].