Statyczna wyznaczalność: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
kat Systemy konstrukcyjne |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 3:
'''Statyczna wyznaczalność''' jest własnością [[konstrukcja|konstrukcji]] prętowej polegającą na tym, że obliczenie [[siły wewnętrzne|sił wewnętrznych]] w [[przekroje poprzeczne|przekrojach poprzecznych]] wszystkich jej [[element konstrukcyjny|elementów]] może być wykonane tylko i wyłącznie na podstawie, dającego się sporządzić, kompletu równań równowagi statycznej<ref>Nowacki W., ''Mechanika budowli'', tom 1, PWN Warszawa 1957, rozdz. 2.3</ref>. Taka własność konstrukcji wynika z jej struktury geometrycznej, której istotą jest minimalna liczba więzów kinematycznych, niezbędnych do zapewnienia jej [[geometryczna niezmienność konstrukcji|geometrycznej niezmienności]]. Powiększenie tej liczby sprawia, że konstrukcja staje się przesztywniona i równocześnie statycznie niewyznaczalna. W tym przypadku brakujące równania można otrzymać na dwa różne sposoby.
Sposób pierwszy [[konstrukcja prętowa|(metoda sił)]] polega na takim usunięciu wszystkich więzów nadliczbowych, aby powstał [[geometryczna niezmienność konstrukcji|niechwiejny]] układ statycznie wyznaczalny. Usunięte więzy zostają zastąpione siłami nadliczbowymi (hiperstatycznymi) mającymi na celu spowodować, aby układ pracował dokładnie tak samo jak niewyznaczalny. W tym celu zapisuje się odpowiednie równania zgodności przemieszczeń<ref>Olszowski B., Radwańska M., ''Mechanika budowli'', Politechnika Krakowska 2010, rozdz. 80</ref>.
Sposób drugi [[konstrukcja prętowa|(metoda przemieszczeń)]] wykorzystuje koncepcję polegającą na wprowadzeniu takich dodatkowych (nadliczbowych) więzów kinematycznych, których zadaniem jest odebranie wszystkim węzłom możliwości przemieszczeń liniowych i kątowych. Aby układ pracował tak samo jak wyjściowy, zapisuje się odpowiednie równania zgodności sił<ref>j.w. str. 107</ref>. Jest rzeczą istotną, że według tej koncepcji możliwe jest obliczanie konstrukcji zarówno statycznie niewyznaczalnych jak i wyznaczalnych. Dzięki temu właśnie ten drugi sposób, wraz z jego uogólnieniami, stanowi dzisiaj podstawę większości komputerowych metod obliczeniowych konstrukcji.
{{Przypisy}}
| |||