Kościół katolicki obrządku syryjskiego: Różnice pomiędzy wersjami

|www = http://syr-cath.org/

}}

 

Kościół powstał w VI wieku w Syrii, głównie za sprawą biskupa [[Şanlıurfa|Edessy]] [[Jakub Baradeusz|Jakuba Baradeusza]] (aram. ''burd'ono'' - "w łachmanach", od jego imienia pochodzi potoczna nazwa Kościół jakobicki) i za poparciem cesarzowej [[Cesarstwo Bizantyńskie|bizantyjskiej]] Teodory. Wędrując po Syrii w przebraniu żebraka Jakub Baradeusz własnym wysiłkiem stworzył organizację kościoła, konsekrując 27 biskupów i setki księży. Organizacja ta pozwoliła jakobitom przetrwać prześladowania ze strony władz bizantyjskich w VI i w VII wieku, najazd [[wyprawy krzyżowe|krzyżowców]] w XI wieku, masakrę dokonaną przez [[Timur Chromy|Tamerlana]] około [[1400]], ucisk [[Imperium osmańskie|osmański]], masakrę 25 tysięcy Syryjczyków w południowej Turcji w latach [[1895]]-[[1896]], rzeź 90 tysięcy Syryjczyków w [[1915]] i wreszcie powstanie Kurdów w latach [[1925]]-[[1926]]. W szczytowym okresie swego rozwoju (XIV wiek) Kościół jakobicki liczył 20 metropolii i 103 diecezje, sięgające na wschód do [[Afganistan]]u. Są również dowody istnienia skupisk wiernych tego kościoła w [[Turkiestan (region)|Turkiestanie]] i w [[Sinciang]]u. Charakterystyczną cechą hierarchii duchownej Kościoła jakobickiego był dualizm władzy - w zachodniej Syrii biskupi podlegali patriarsze, a na terenach [[Iran|Persji]] i dalej na wschód - [[mafrian]]owi (metropolicie z uprawnieniami patriarchy).