Hussein Onn: Różnice pomiędzy wersjami

Podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] walczył z armią brytyjską i indyjską, w 1946 wraz z ojcem brał udział w zakładaniu OMNO (United Malays National Organisation) reprezentującą interesy Malajów w walce o niepodległość, ale zrezygnował z członkostwa, gdy wielorasowa polityka prowadzona przez jego ojca została odrzucona przez partię. Studiował w Instytucie Lincolna w [[Londyn]]ie, w 1960 wrócił do Malezji, gdzie pracował jako prawnik. W 1968 ponownie wstąpił do UMNO, w 1969 został wybrany do parlamentu, 1970-1973 był ministrem edukacji, 1973-1976 wicepremierem, a 1976-1981 premierem. Jako premier, przewodził koalicji z partiami indyjskimi i chińskimi, która pracowała na ogół spokojnie, mimo pojawiających się czasem napięć na tle rasowym i problemów z [[komunizm|komunistycznymi]] buntownikami. Jednocześnie mocno sprzeciwiał się imigracji [[Wietnam|wietnamskich]] uchodźców do Malezji, i wzmacniał rolę Malezji w Stowarzyszeniu Narodów Azji Południowo-Wschodniej, i pracował na rzecz wciągnięcia [[Brunei]] do tego Stowarzyszenia. W 1981 problemy z sercem zmusiły go do rezygnacji z urzędu.